Mówiąc o odszumianiu, w aparacie mamy do wyboru cztery ustawienia stopnia intensywności tego procesu: niskie, średnie, silne, auto oraz wyłączone. Co więcej, w menu aparatu znajdziemy także opcję pozwalającą zdefiniować odszumianie dla każdej czułości z osobna. Działanie funkcji usuwania zakłóceń pokazujemy na wycinkach zdjęć scenki, wykonanych z czułościami 12800 i 25600 ISO.

ISO 12800
Odszumianie wyłączone
Odszumianie auto
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne
ISO 25600
Odszumianie wyłączone
Odszumianie auto
Odszumianie niskie
Odszumianie średnie
Odszumianie silne

Użycie niskiego stopnia odszumiania nie powoduje znaczącej utraty detali (w przeciwieństwie do stopnia opisanego jako silne) i wydaje się być rozsądnym wyborem w przypadku korzystania z formatu JPEG.

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z K-50 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y. Dla porównania prezentujemy również wycinki zdjęć z aparatów Canon 100D oraz Sony A58. Przypominamy jednocześnie, że na rozwijanej liście znajdują się także inne modele dostępne aktualnie w naszej bazie.

Matryca zastosowana w K-50 jest nam już dobrze znana i podobnie jak w przypadku rozdzielczości, tak samo w jakości i stopniu zaszumienia obrazu otrzymujemy to, czego się spodziewaliśmy. Innymi słowy, jakość obrazu na zdjęciach w formacie RAW prezentuje bardzo dobry poziom. Nawet przy ISO 6400 wpływ szumu na jakość obrazu jest naprawdę niewielki. Przy ISO 12800 sytuacja wciąż wygląda dobrze, bo choć szum już łatwo zauważyć, to wciąż jego poziom można opisać jako umiarkowany. Wyraźny wpływ zaszumienia daje się dopiero odczuć na dwóch najwyższych czułościach. Warto jednak zauważyć, że na surowym obrazie wciąż widać sporo szczegółów, które na JPEG-ach zostały zatarte przez wspomniane przez nas wcześniej domyślne odszumianie.

Dobre zachowanie matrycy w K-50 bardzo dobrze widać kiedy porównamy jakość zdjęć z konkurencyjnymi aparatami. Jego przewagę w stosunku do lustrzanki Sony można już wychwycić przy ISO 400, a w stosunku do aparatu Canona przy ISO 800. Przy ISO 1600 sytuacja staje się już wyraźna. Testowany Pentax notując najniższy szum wysuwa się coraz bardziej na prowadzenie, 100D plasuje się na drugim miejscu, a A58 na trzecim. Przy dalszym wzroście czułości różnice w zaszumieniu obrazu stają się coraz większe i na ISO 25600 przewaga K-50 nad 100D aż rzuca się w oczy.

Powyższe porównanie jest praktycznie bezdyskusyjne. Mimo to jednak, sprawdźmy tradycyjnie co pokazują konkretne liczby. Wyniki naszych pomiarów poziomu szumu na surowych zdjęciach tablicy Kodaka Q-13, przekonwertowanych wcześniej do 24-bitowych TIFF-ów, prezentujemy na poniższym wykresie.

W pierwszej kolejności musimy zwrócić uwagę na istotny fakt, który widzieliśmy już wcześniej w przypadku modelu K-30 oraz bezlusterkowca K-01. Otóż w zakresie czułości od ISO 100 do 1600 wartości rosną wykładniczo, po czym w punkcie 3200 ISO następuje załamanie. Wszystko wskazuje na to, że począwszy od tej wartości, intensywność redukcji szumu zostaje zwiększona i utrzymuje się na tym samym poziomie do końca zakresu czułości dostępnych w aparacie. Takie zachowanie nie byłoby wyjątkowo niepokojące w przypadku zdjęć JPEG, natomiast ingerencja w surowe pliki nie zasługuje na pochwałę. Pocieszający za to jest fakt, że wpływ dodatkowego odszumiania jest umiarkowany.

Porównanie powyższego wykresu z analogicznymi z testów 100D i A58 jest tylko formalnością. Różnice w poziomie szumu pomiędzy testowanym aparatem, a wymienionymi konkurentami były tak wyraźnie widoczne przy wzrokowej ocenie, że porównanie konkretnych wartości wniesie niewiele nowego. Można jednak zauważyć, że przewaga K-50 nad 100D wynosi około 1 EV, a nad A58 nawet 2 EV.

Tradycyjnie na koniec części dotyczącej szumu na surowych plikach, prezentujemy również wykres przedstawiający pomiary przeprowadzone na RAW-ach przekonwertowanych do 48-bitowych TIFF-ów. Otrzymane w ten sposób wyniki są zgodne z tym, co do tej pory mogliśmy zaobserwować.

Darki

Sprawdźmy teraz, jak Pentax K-50 zachowuje się pod względem prądu ciemnego. Jego poziom testujemy na podstawie zdjęć wykonanych z 3-minutową ekspozycją bez dopływu światła. Zdjęcia wykonujemy zarówno w formacie JPEG, jak i RAW. Te pierwsze prezentujemy w postaci, w jakiej zostały zapisane przez aparat. Natomiast surowe pliki wywołujemy programem dcraw do postaci czarnobiałej bez interpolacji. Uzyskane w ten sposób TIFF-y konwertujemy do formatu GIF, dobierając zakres w taki sposób, aby najlepiej zobrazować generujący się na matrycy szum. W przypadku K-50 zakres ten wynosi od 0 do 255. Identyczny zakres został również odłożony na poziomej osi histogramów wykonanych na podstawie surowych plików. Maksymalne wartości na osi pionowej wynoszą milion zliczeń.

RAW
ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200

W tej kategorii wyniki nie są zaskoczeniem, bowiem analiza prądu ciemnego pokazuje w zasadzie to samo, co w przypadku modelu K-30. Cała lewa część histogramów jest obcięta, a ich maksimum wypada praktycznie w zerze. Ponadto średnie wartości sygnału są mniejsze od odchylenia standardowego. Możemy zatem stwierdzić, że mamy do czynienia z redukcją sygnału. Dodatkowo, poniższa tabelka wyraźnie pokazuje, że średni poziom sygnału dla czułości 1600 ISO jest mniejszy niż dla 800 ISO. To wskazuje na istnienie dodatkowego procesu odszumiania. Jednak pomiary poziomu szumu przeprowadzone na wycinkach zdjęć tablicy Kodaka pokazały, że rozpoczęcie tego procesu powinno nastąpić dopiero przy czułości 3200 ISO. Przyczyna takiego stanu rzeczy może tkwić w długich czasach ekspozycji, z którymi wykonujemy darki. Prawdopodobnie owo odszumianie jest aktywowane wówczas już dla ISO 1600. Sam wygląd darków natomiast nie pokazuje niczego niepokojącego. Nie dostrzegamy oznak bandingu, ani nierównomierności naświetlania matrycy.

Na zakończenie prezentujemy darki w formacie JPEG zarejestrowane równolegle z RAW-ami.

JPEG
ISO	Dark Frame	Crop
100
200
400
800
1600
3200
6400
12800
25600
51200