Jak widać, bardzo podobne pola widzenia do testowanego tutaj Olympusa dają „naleśniki” Sony i Samsunga. Są one jednak ciemniejsze, choć z racji większego detektora dają taką samą głębię ostrości jak Olympus. Tyle, że ich gorsze światło wymusi stosowanie dłuższych czasów ekspozycji. Ich atutem w porównaniu do Olympusa jest jednak wielkość – model ED 2/12 nie jest bowiem „naleśnikiem”. Trzeba jednak wyraźnie powiedzieć, że nie należy do obiektywów dużych i bardzo dobrze komponuje się z korpusami Mikro 4/3.

Na poniższym zdjęciu testowany obiektyw stoi obok „naleśnika” Panasonic 1.7/20 i „kitowego” Olympusa 14–42 mm.

Olympus M.Zuiko Digital 12 mm f/2.0 ED jest wykonany bardzo solidnie. Jego obudowa i bagnet to czysty i lśniący srebrem metal. Wewnątrz bagnetu znajdziemy styki oraz tylną soczewkę obiektywu, która ma średnicę 19 mm. To rozmiar wyraźnie większy niż u typowych systemowych „naleśników”, co daje nadzieję na dobrą jakość obrazu na brzegu pola widzenia. Tylna soczewka jest nieruchoma, przez co ustawianie ostrości odbywa się poprzez ruch elementów optycznych wewnątrz układu.

Przechodząc już na właściwy korpus obiektywu, znajdujemy na nim szerszy pierścień, który po lewej i prawej stronie ma karbowanie mające na celu ułatwienie uchwytu i mocowania obiektywu do korpusu. Na tym nieruchomym pierścieniu zajdziemy jeszcze informację o zakresie ogniskowania obiektywu, a także jego numer seryjny. Kolejny wąski i gładki pierścień to miejsce na nazwę i parametry obiektywu, a także na pochwalenie się napisem „Made in Japan”.

Następnie natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jest on karbowany i ma szerokość 1 cm. Pracuje płynnie i z należytym oporem. Przebieg całej skali odległości wymaga obrotu nim o kąt około 110 stopni. Co ważne, pierścień zmienia swoje położenie. W pozycji dociśniętej w kierunku przedniej soczewki, jest nastawiony na pracę w trybie autofokusa (ale po ustawieniu trybu AF-MF w korpusie pozwala na zmiany ostrości), natomiast przesunięty w kierunku korpusu pracuje w trybie manualnym i odsłania skalę odległości wyrażoną w stopach oraz w metrach.

Ponad pierścieniem do manualnego ustawiania ostrości mamy skalę głębi ostrości, która pokazuje znaczniki dla wartości przysłony f/22, f/11 i f/5.6. Ponad nią jest gładki fragment obudowy o szerokości 11 mm i zaraz za nim obiektyw się kończy.

Z przodu znajdziemy nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 46 mm, wewnątrz niego fragment obudowy z nazwą i parametrami obiektywu, który otacza przednią i nieruchomą soczewkę o średnicy 27 mm.

Na konstrukcję wewnętrzną testowanego obiektywu składa się 11 soczewek ustawionych w 8 grupach. Producent nie żałował elementów specjalnych. Mamy więc jedną soczewkę ze szkła niskodyspersyjnego ED, jedną o wysokim współczynniku refrakcji (Super HR), jeden element asferyczny i jedną soczewkę podwójnie asferyczną (DSA – Dual Super Aspherical). Wewnątrz znajduje się jeszcze przysłona o siedmiu listkach, którą możemy domknąć do f/22. Warto jeszcze wspomnieć, że producent chwali się nowymi powłokami ZERO (ZUIKO Extra-low Reflection Optical), które mają zmniejszać nawet o połowę, w porównaniu z konwencjonalnymi powłokami, rozpraszające i niepożądane refleksy świetlne.

Niestety w zestawie z obiektywem, pomimo jego sporej ceny, dostajemy tylko dekielki. Osłonę przeciwsłoneczną czy futerał musimy dokupić sobie samemu.