Sprawdźmy więc jak poczynał sobie testowany obiektyw. Poniższy wykres pokazuje wartości funkcji MTF50 w zależności od wartości przysłony uzyskane w centrum i na brzegu kadru.

Na maksymalnym otworze względnym uzyskiwany obraz jest na granicy poziomu użyteczności. Jego ostateczne ocena będzie więc zależała od gustu i wymagań fotografującego. Mniej wymagające osoby uznają obraz za użyteczny, bardziej wymagające będą kręcić nosem. Na szczęście, wraz z przymykaniem przysłony jakość obrazu błyskawicznie się poprawia. Na otworze względnym f/2.0 notowane przez nas MTF-y sięgają już wartości prawie 46 lpmm, co pozwala mówić już o bardzo dobrej jakości obrazu. Rewelacyjne wyniki uzyskujemy dla przysłon f/2.8–5.6. Poziom 50–52 lpmm to wyniki godne najlepszych systemowych „stałek”. Dla wyższych wartości przysłony ograniczeniem jakości obrazu jest już głównie dyfrakcja.

W porównaniu do poprzednika widzimy poprawę. O ile na maksymalnym otworze względnym wyniki są podobne, bo stara Sigma też oscylowała na granicy poziomu użyteczności, to przymykanie przysłony znacznie efektywniej poprawia jakość obrazu w nowym modelu. W okolicach przysłony f/5.6 osiągi obu Sigm znów robią się bardzo podobne.

Sytuacja jaką obserwujemy na brzegu kadru jest wyraźnie gorsza. Obraz jest ewidentnie mało użyteczny na przysłonach f/1.4 i f/2.0 i dopiero zastosowanie otworu względnego f/2.8 pozwala mówić o obrazach, które możemy uznać za akceptowalne. Choć sytuacja nie jest tutaj dobra i tak mamy wyraźną poprawę w stosunku do poprzednika, który użyteczność uzyskiwał od przysłony f/5.6.

Podsumowując, zauważalna poprawa rozdzielczości w porównaniu do całkiem dobrego poprzednika jest niewątpliwą zaletą. Łyżką dziegciu dla Sigmy jest zachowanie np. Nikkora AF-S DX 35 mm f/1.8G, który mimo, że ciemniejszy, w okolicach maksymalnego otworu względnego potrafił zachowywać się lepiej i to zarówno w centrum, jak i na brzegu kadru.

Poniżej prezentujemy wycinki zdjęć centrum naszej tablicy testowej uzyskane na plikach JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami.