Widać wyraźnie, że starsze konstrukcje mają 7 soczewek ustawionych w 6 grupach, Nikkor ma 9 soczewek, a Zeiss Otus aż 12. Jak na „pięćdziesiątkę” to spora liczba. Otus jest bezapelacyjnie największym i najcięższym obiektywem w tej grupie. Jest on tak duży, że jego waga i gabaryty są nawet większe niż u niedawno przez nas testowanego Zeissa Apo Sonnara 2/135 ZF.2. O rozmiarach Otusa może nam też powiedzieć wiele poniższe zdjęcie, gdzie postawiliśmy go pomiędzy Makro-Planarem 2.0/50 ZF.2 a Nikkorem AF 1.8/50D.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę. Ma ona średnicę 32 mm i dla ostrości ustawionej na nieskończoność znajduje się na równi ze stykami. Po przejściu do minimalnej odległości ostrzenia chowa się ona ponad 0.5 centymetra wgłąb obudowy, nie odsłaniając żadnych elementów wnętrza konstrukcji mechanicznej tubusa.

Pierwszym elementem właściwego korpusu obiektywu (w wersji ZF.2) jest pierścień do zmiany wartości przysłony. Ma on szerokość 13 mm i jest pokryty czarną, gładką, ale dobrze przylegającą do palców gumą. Pierścień pracuje prawidłowo, z należytym oporem i ze skokiem 0.5 EV. Oczywiście przysłoną można sterować także z poziomu korpusu i wtedy mamy dostępny krok 0.3 EV.

Kolejna część korpusu obiektywu jest metalowa i zawiera skalę głębi ostrości ze znacznikami od f/16 do aż f/2.0 (z tym, że podpisane są tylko wartości dla f/16, f/11, f/8 i f/4). Nad skalą głębi ostrości znajduje się skala odległości wyrażona w stopach i metrach, a po jej drugiej stronie parametry obiektywu, jego numer seryjny i informacja, że został on wyprodukowany w Japonii.

Idąc dalej natrafiamy na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 32 mm i jest w całości pokryty gładką gumą. Bardzo dobrze przylega ona do palców, dzięki czemu praca z pierścieniem jest bardzo komfortowa. Ma jednak tę drobną wadę, że łatwo łapie zanieczyszczenia. Sam pierścień pracuje w zakresie aż 250 stopni – to bardzo duża wartość zapewniająca dużą precyzję. Komfort użytkowania takiego pierścienia jest naprawdę ogromny – zarówno jeśli chodzi o uchwyt, jak i płynność oraz precyzję nastaw.

Następna część obiektywu to spory, nieruchomy i metalowy pierścień, na którym znajduje się nazwa i parametry obiektywu oraz logo producenta. Płynnie przechodzi on w bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Przednia soczewka obiektywu ma średnicę 53 mm i jest nieruchoma. Otacza ją pierścień z napisem „ZEISS” i „Apo Distagon 1.4/55 ZF.2 ⌀77 T*” oraz nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 77 mm. To imponujące wręcz rozmiary jak na klasyczną 50-tkę o świetle f/1.4.

Jak już wspomnieliśmy na początku tego rozdziału, Zeiss Otus 1.4/55 jest skomplikowany optycznie. W sumie zawiera on 12 soczewek ustawionych w 10 grupach. Pośród nich znajdziemy jeden element asferyczny i aż sześć soczewek ze szkła o nietypowej dyspersji. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy przymknąć do wartości f/16.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki i metalową osłonę przeciwsłoneczną. Żałujemy, że producent nie zdecydował się na dołączenie jakiegoś gustownego futerału lub nawet dobrej klasy walizeczki ochronnej. Przy tej cenie obiektywu byłoby to jak najbardziej uzasadnione.