• świetna jakość obrazu w centrum kadru dla wszystkich ogniskowych,
• przyzwoita jakość obrazu na brzegu kadru,
• mała podłużna aberracja chromatyczna,
• brak problemów z aberracją sferyczną,
• prawidłowo kontrolowana dystorsja,
• niewielka koma,
• dobrze korygowany astygmatyzm,
• błyskawiczny, cichy i celny autofokus,
• dobry stosunek jakości optyki i możliwości do ceny.

• plastik w obudowie i bagnecie,
• duże winietowanie,
• słaba praca pod ostre światło.

Nie ukrywam, że jestem ogromnym zwolennikiem obiektywów ultraszerokokątnych. Nie wyobrażam sobie wyjazdu na wakacje bez tego typu instrumentu. Poszerzenie oferty Canona o tani obiektyw tego typu, skierowany do amatorów, to świetny krok. Ogniskowa 18 mm, którą mają oni w swoich obiektywach kitowych, nie pozwala w pełni „wyszaleć się” w fotografii krajobrazowej czy architektonicznej. Teraz, przy niewielkim nakładzie środków, każdy fotoamator może stać się posiadaczem bardzo udanego obiektywu Canon EF-S 10–18 mm f/4.5–5.6 IS STM i przywieźć ze swoich wakacji jeszcze więcej pięknych ujęć.

Jeśli miałbym narzekać, to nawet nie na wady optyczne testowanego obiektywu, których wcale nie ma dużo. Bardziej obawiałbym się jego jakości wykonania. Z chęcią zamieniłbym stabilizację na więcej metalu w korpusie i bagnecie. Albo wręcz pozbył się stabilizacji, jeśli pozwoliłoby to jeszcze trochę polepszyć optykę i zmniejszyć cenę obiektywu.

Nawet jednak w tej cenie obiektyw wydaje się bezkonkurencyjny. Najtańsze obiektywy ultraszerokokątne dostępne kanonierom to Sigma 10–20 mm f/4–5.6 EX DC HSM i Tamron SP AF 10–24 mm f/3.5–4.5 Di II LD Aspherical (IF). Oba są lepiej wykonane, mają lepsze parametry, ale wcale nie są lepsze optycznie i trzeba zapłacić za nie około 700 zł więcej niż za Canona EF-S 10–18 mm. W klasie instrumentów amatorskich to ogromna różnica i nie wątpię, że wiele osób zdecyduje się właśnie na Canona 10–18 mm. Jeśli będą się z nim delikatnie obchodzić, na pewno nie będą żałować swojego wyboru.