W środku zakresu ogniskowych problemów jest jeszcze mniej, bo winietowanie wynoszące 11% (−0.33 EV) dojrzymy tylko na maksymalnym otworze względnym.

Najwięcej problemów będziemy mieli na maksymalnej ogniskowej, gdzie na f/2.8 wada ta sięga 20% (−0.66 EV). Po przymknięciu przysłony do f/4.0 winietowanie zmniejsza się do 12% (−0.38 EV), by na f/5.6 zniknąć praktycznie całkowicie (7%).

Prawdziwy obraz tej wady zobaczymy dopiero analizując pliki RAW wywołane niezależnym oprogramowaniem. Poniższe miniaturki dają nam wyobrażenie o rzeczywistym poziomie winietowania.

16 mm, f/2.8	16 mm, f/4.0
35 mm, f/2.8	35 mm, f/4.0
55 mm, f/2.8	55 mm, f/4.0

Na trudnej kombinacji szerokiego kąta widzenia i światła f/2.8 musimy liczyć się z winietowaniem na dużym poziomie 46% (−1.78 EV). Konkurencyjne instrumenty firm Canon, Nikon i Sigma wypadały tutaj trochę lepiej, ale miały one łatwiejsze zadanie, bo przecież zaczynają się one od ogniskowej 17 mm. Gdy spojrzymy na Tokinę i Sony, gdzie najkrótszą ogniskową jest 16 mm, to Fujinon okaże się minimalnym zwycięzcą, bo u wspomnianych obiektywów winietowanie sięgało 49%.

Przymknięcie przysłony do wartości f/4.0 pozwala ograniczyć winietowanie do wciąż wyraźnego poziomu 34% (−1.18 EV). Nawet na f/5.6 i f/8.0 wadę tę daje się zauważyć, bo sięga ona odpowiednio 24% (−0.78 EV) i 19% (−0.62 EV).

Z wyraźnie lepszą sytuacją mamy do czynienia w środku zakresu ogniskowych. Na maksymalnym otworze względnym winietowanie wynosi 26% (−0.89 EV) i spada do 18% (−0.57 EV), po przymknięciu przysłony do wartości f/4.0. Problem znika prawie całkowicie na przysłonie f/5.6, gdzie wada ta sięga już tylko 12% (−0.38 EV).

Ponowny wzrost winietowania obserwujemy dla maksymalnej ogniskowej. Na f/2.8 uzyskaliśmy wynik 42% (−1.60 EV), a na f/4.0 wartość 29% (−1.01 EV). Po przymknięciu przysłony do f/5.6, winietowanie robi się niewielkie (17% i −0.55 EV), a po dalszym ograniczeniu otworu względnego do f/8.0 spada do poziomu 11% (−0.35 EV).