Zobaczmy najpierw, jak testowany obiektyw poczynał sobie w centrum kadru. Wyniki uzyskane dla ogniskowych 15, 22 i 30 mm są zaprezentowane poniżej.

Od razu rzucają się w oczy trzy rzeczy. Po pierwsze, równe zachowanie dla wszystkich ogniskowych. Tutaj Tamron wypada ciut lepiej od Nikkora 14–24 mm f/2.8, u którego najkrótsza ogniskowa troszkę odstawała w dół. Po drugie, świetne wyniki już na maksymalnym otworze względnym. I po trzecie, wysokie maksymalne osiągi – dla przysłon f/4.0–5.6 Tamron dociera do wartości w okolicach 45 lpmm, które są godne dobrych „stałek”. Tutaj naprawdę nie ma się do czego przyczepić i obiektyw można tylko chwalić.

Jak to wygląda na tle konkurentów? Testowany przez nas niedawno na tym samym korpusie Canon EF 16–35 mm f/4L IS USM też docierał do okolic 45 lpmm, ale jego ogniskowa 35 mm odstawała zauważalnie od pozostałych. Canon EF 16–35 mm f/2.8L II USM testowany był na EOS-ie 20D, którego MTF-y są o 1–2 lpmm niższe niż w przypadku EOS-a 5D MkIII. Po uwzględnieniu tej różnicy maksymalne osiągi Canona i Tamrona są prawie identyczne, ale na maksymalnym otworze i szczególnie na przysłonie f/4.0 to Tamron wypada lepiej, pokazując przy tym równiejsze osiągi. Porównanie do Nikona 14–24 mm f/2.8 jest trudne, bo był on testowany na matrycy Nikona D200, w przypadku którego najlepsze „stałki” docierały do wartości 47–49 lpmm, a więc o około 2 lpmm wyższego niż w przypadku Canona 5D MkIII. Uwzględnienie tego faktu powoduje, że na dłuższych ogniskowych oba obiektywy zachowują się bardzo podobnie, natomiast porównanie 15 mm Tamrona do 14 mm Nikkora wypada na korzyć tego pierwszego.

Ogólna ocena zachowania w centrum kadru jest więc taka, że pojedynek z Canonem i Nikkorem kończy się minimalnym zwycięstwem Tamrona. Różnice nie są duże – ale nie mogły być, bo konkurenci narzucili naprawdę wysoki poziom prezentując bardzo dobre lub wręcz świetne zachowanie w centrum kadru. Tym większe zasługi optyków Tamrona, że byli w stanie je minimalnie przebić. Brawo!

Zobaczmy teraz, jak wyglądają rezultaty uzyskane na brzegu matrycy APS-C/DX. Spójrzmy na poniższy wykres.

Znów rzuca się w oczy równość osiągów. Odstaje w zasadzie tylko jeden punkt uzyskany dla kombinacji ogniskowej 15 mm i światła f/2.8. I tylko do niego możemy mieć zastrzeżenia, bo tam obiektyw nie osiąga poziomu przyzwoitości. W zasadzie identyczna sytuacja panowała u Nikkora 14–24 mm, z tą różnicą, że w jego przypadku na najkrótszej ogniskowej, nawet po przymknięciu, wyniki odstawały w dół od pozostałych ogniskowych i poziom przyzwoitości był tam przekraczany bardzo nieznacznie. Canon 16–35 mm f/2.8 na brzegu kadru zachowywał się fatalnie i już na matrycy APS-C wymagał przymykania do okolic f/5.6, aby obraz stał się użyteczny. W tej kategorii Tamron znów minimalnie wygrywa z Nikkorem i wręcz deklasuje Canona.

Sprawdźmy teraz zachowanie na brzegu pełnej klatki. Odpowiedni wykres prezentujemy poniżej.

Tutaj rozrzut punktów jest największy. Najlepiej wypada ogniskowa 22 mm, która nawet na maksymalnym otworze względnym daje przyzwoitą jakość obrazu. Dobrze wypada też najkrótsza ogniskowa ale dopiero po przymknięciu, bo na maksymalnym otworze wynik jest najsłabszy z całej stawki. Na maksymalnej ogniskowej i na f/2.8 MTF-y są ciut poniżej poziomu przyzwoitości, ale w zakresie przysłon f/4–f/11 ciut powyżej. Biorąc pod uwagę z jak trudnym zadaniem musieli się zmierzyć optycy Tamrona, zachowanie to oceniamy pozytywnie. Niestety konkurentów nie przetestowaliśmy na pełnej klatce, więc o bezpośrednie porównania trudno. Aby jednak właściwie ocenić Tamrona wystarczy tylko napisać, że na przysłonach f/2.8 i f/4.0, niezależnie od ogniskowej, jego wyniki uzyskane na brzegu pełnej klatki są lepsze niż wyniki Canona 16–35 mm f/2.8 na brzegu mniejszej matrycy APS-C. Nic więcej dodawać nie trzeba.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Canon 5D MkIII, JPEG, 22 mm, f/2.8

Canon 5D MkIII, JPEG, 15 mm, f/5.6