Niniejsza tabela prezentuje podstawowe parametry testowanej Sigmy, jej poprzednika o świetle f/1.8 i innych pełnoklatkowych obiektywów 1.4/28 dostępnych na rynku. Widać wyraźnie, że jeśli chodzi o rozmiary i wagę, to w swojej własnej lidze gra Otus. Sigma jest co prawda większa i cięższa niż Nikkor, ale wcale nie tak mocno – tym bardziej, że jest najbardziej skomplikowanym optycznie modelem w tej grupie. Zdecydowanie najmniejsza i najlżejsza jest Leica.

Na poniższym zdjęciu Sigma A 28 mm f/1.4 DG HSM stoi obok swojego starszego brata o parametrach A 35 mm f/1.4 DG HSM oraz Canona EF 35 mm f/2 IS USM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę obiektywu o średnicy 32 mm. Soczewka ta jest ruchoma i znajduje się na równi z bagnetem dla ostrości ustawionej na nieskończoność oraz chowa się niespełna 1 cm w obudowę przy przejściu do minimalnej odległości ogniskowania. Odsłaniane wnętrze tubusu jest dobrze zmatowione i karbowane – nie widać tam żadnych większych szpar i nie wystają elementy elektroniki. Dla odmiany przednia soczewka jest nieruchoma, co oznacza, że podczas ustawiania ostrości zmienia się układ optyczny, a przez to także ogniskowa.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu zaczyna się gładkim, czarnym i metalowym pierścieniem, na który naniesiono białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu oraz napis „019” oznaczający rok wprowadzenia produktu na rynek.

Idąc dalej natrafimy na nazwę i parametry obiektywu, nad którymi znajduje się skala odległości umieszczona za szybką i wyrażona w stopach oraz w metrach. Pod nią mamy skalę głębi ostrości, ale oznaczoną tylko dla wartości przysłony f/8 i f/16, przez co średnio użyteczną. Po lewej stronie skali znajdziemy symbol „A” oznaczający zaklasyfikowanie obiektywu do grupy „Art”, napis „MADE IN JAPAN” oraz przełącznik trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF).

Kolejny element to bardzo duży, bo mający aż 48 mm szerokości, pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jego większą część zajmuje wygodne, gumowane karbowanie. Pierścień pracuje płynnie i z należytym oporem. Przebieg całej skali wymaga obrotu nim o kąt około 100 stopni.

Zaraz za pierścieniem do manualnego ustawiania ostrości znajdziemy bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Otacza on nierotujący gwint filtrów o imponującej średnicy 77 mm, a on z kolei otacza przednią, nieruchomą soczewkę, która ma średnicę 55 mm, jest lekko wypukła i nieznacznie schowana w obudowie. Jej najbliższe otoczenie jest dobrze wyczernione i dodatkowo wykarbowane.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z aż 17 soczewkami ustawionymi w 12 grupach. Imponuje liczba elementów specjalnych, bo zastosowano dwie soczewki FLD wykonane z niskodyspersyjnego szkła, które swoimi własnościami przypomina fluoryt, trzy soczewki ze szkła niskodyspersyjnego SLD i kolejne trzy, którym nadano kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, sztywne etui z paskiem oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. Osłona jest nowego dla Sigmy typu, który widzieliśmy już w modelu 1.4/40. Składa się z dwóch części: klasycznej, plastikowej, typowej dla innych osłon tego producenta oraz gumowanej, znajdującej się bliżej bagnetu. Nie do końca rozumiem dlaczego się na to zdecydowano, bo ucierpiała na tym estetyka. Gumowany element bardzo łatwo łapie kurz i zabrudzenia, przez co nawet świeżo po wyjęciu z pudełka wygląda na lekko sfatygowany.