Niniejsza tabela przedstawia podstawowe własności testowanego obiektywu oraz innych pełnoklatkowych instrumentów o stałym świetle f/2.8, których ogniskowa zaczyna się od 28 mm, a kończy się na 70–75 mm. W znaczniej większości mamy tutaj do czynienia z obiektywami dość starymi, bo obecnie znacznie częściej producenci koncentrują się na parametrach 24–70 mm f/2.8. Zaskakujące może być to, że nowy Tamron wcale nie jest bardziej skomplikowany optycznie w porównaniu do starszych konstrukcji – dominuje jednak nad nimi liczbą elementów specjalnych. Jest przy tym stosunkowo lekki i dość długi, choć szerokością nie odstaje od konkurentów.

Na poniższym zdjęciu Tamron 28–75 mm f/2.8 Di III RXD stoi pomiędzy Nikkorem AF-S 24–70 mm f/2.8G ED a Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który zawiera styki oraz ramkę o rozmiarach 32.5 na 23 mm. Wewnątrz tej ramki mamy tylną soczewkę obiektywu o średnicy 31 mm. Jest ona ruchoma i znajduje się na wysokości bagnetu dla ogniskowej ustawionej na 28 mm, po czym, po przejściu do 75 mm, chowa się na głębokości około 2 cm. Odsłania przy tym czarny i dobrze zmatowiony wewnętrzny tubus. Nie możemy więc mówić o pełnej szczelności, ale z drugiej strony nie widzimy tam żadnych połyskujących elementów czy to elektroniki, czy obudowy.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obudowy jest pokryty czarnym tworzywem sztucznym i rozpoczyna się nieruchomym, gładkim pierścieniem, na którym znajdziemy srebrny pasek oraz znacznik ułatwiający mocowanie obiektywu do aparatu. Pierścień szybko zwiększa swoją średnicę i już na powiększonej części znajdziemy napis z nazwą i parametrami obiektywu oraz informację, że obiektyw zaprojektowano w Japonii, ale wyprodukowano w Chinach.

Kolejnym elementem jest pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość 15 mm i jest w całości pokryty karbowaniem. Nie znajdziemy tam żadnej skali odległości, ani głębi ostrości. Pierścień pracuje płynnie, z właściwym oporem i z przełożeniem elektronicznym. Nawet przy szybkim kręceniu, przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 180 stopni.

Idąc dalej mamy gładki i nieruchomy fragment obudowy o szerokości 9 mm, za którym zaczyna się pierścień do zmiany ogniskowej. Ma on szerokość 37 mm i jest w większej części pokryty gumowanym karbowaniem. Znajdziemy też na nim znaczniki ogniskowych dla wartości 28, 35, 50 i 75 mm.

Ruch tym pierścieniem od ogniskowej 28 do 75 mm powoduje wysunięcie jednolitego i wykonanego z tworzywa sztucznego tubusu, który kończy się przednim układem soczewek. Podczas tej operacji rozmiar obiektywu rośnie o 27 mm.

Przednia soczewka ma średnicę 57 mm i otacza ja nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 67 mm oraz bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 15 soczewkami ustawionymi w 12 grupach. Producent nie oszczędzał na elementach specjalnego rodzaju. Mamy bowiem do czynienia z jedną soczewką wykonaną ze szkła niskodyspersyjnego LD, jedną ze szkła niskodyspersyjnego XLD i trzema soczewkami asferycznymi – w tym dwoma hybrydowymi i jedną formowaną. Wewnątrz konstrukcji znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć do wartości f/22. Warto nadmienić, że Tamron posiada konstrukcję odporną na wilgoć, a także hydrofobową powłokę fluorową, która ma być odporna na odciski palców.

Kupujący dostaje w zestawie tylko dekielki. Szkoda, że w tej cenie nie otrzymujemy jeszcze osłony przeciwsłonecznej oraz futerału.