Panasonic Leica DG Vario-Summilux 10-25 mm f/1.7 ASPH - test obiektywu
8. Winietowanie
E-M5 II, JPEG, 10 mm, f/1.7 | E-M5 II, JPEG, 10 mm, f/2.0 |
E-M5 II, JPEG, 17 mm, f/1.7 | E-M5 II, JPEG, 17 mm, f/2.0 |
E-M5 II, JPEG, 25 mm, f/1.7 | E-M5 II, JPEG, 25 mm, f/2.0 |
Na bardzo trudnej kombinacji światła f/1.7 i szerokiego kąta widzenia osiąganego przy ogniskowej 10 mm spadek jasności w rogach kadru wynosi 49% (−1.93 EV). Jest to wartość spora, ale przy tych parametrach trudno było oczekiwać osiągów wyraźnie lepszych.
Na f/2.0 winietowanie spada do 39% (−1.43 EV), a na f/2.8 do 21% (−0.60 EV). Problem robi się mały dla przysłon f/4.0 i f/5.6, gdzie omawiana wada sięga odpowiednio 13% (−0.40 EV) i 12% (−0.36 EV).
Warto nadmienić, że na plikach RAW, na których dystorsja nie jest skorygowana i przez to pole widzenia jest większe, wyniki uzyskane dla ogniskowej 10 mm są o 4–7% większe.
W środku zakresu ogniskowych problemy z winietowaniem są wyraźnie mniejsze, podobnie jak różnice pomiędzy JPEG-ami i RAW-ami. Na f/1.7 spadek jasności w rogach kadru wynosi 38% (−1.38 EV), na f/2.0 zmniejsza się do 31% (−1.07 EV), a na f/2.8 do 24% (−0.80 EV). Z niewielkim poziomem tej wady mamy do czynienia dla przysłon f/4.0 i f/5.6, gdzie uzyskaliśmy wyniki odpowiednio 18% (−0.56 EV) oraz 12% (−0.37 EV).
Na ogniskowej 25 mm winietowanie lekko wzrasta w stosunku do tego, co widzieliśmy na 17 mm. W przypadku maksymalnego otworu względnego musimy liczyć się z ubytkiem 42% światła (−1.57 EV), a na f/2.0 ubywa go 32% (−1.10 EV). Na przysłonach f/2.8, f/4.0 i f/5.6 odnotowane przez na wyniki to odpowiednio 25% (−0.83 EV), 19% (−0.61 EV) i 13% (−0.42 EV).
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 10 mm, f/1.7 |
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 17 mm, f/1.7 |
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 25 mm, f/1.7 |