Aberracja chromatyczna

Biorąc pod uwagę komplikację optyki OM 1.4/20 oraz dużą liczbę elementów specjalnych spodziewaliśmy się, że oba typy aberracji chromatycznej zostaną skorygowane wzorowo. Pierwsza niespodzianka spotkała nas, gdy spojrzeliśmy na poniższe zdjęcia. Zabarwienia pozaogniskowych obrazów dają się zauważyć i choć trudno nazwać je dużymi, nie można też powiedzieć, że testowany obiektyw poradził sobie z nimi dobrze. Co więcej, nie znikają one nawet po przymknięciu przysłony o 1 EV.

Wada ta słabo zależy od wartości przysłony i prawie wszędzie trzyma się sporego poziomu 0.13–0.14%. To wyniki gorsze od wspominanych wcześniej obiektywów Olympusa o świetle f/1.2, ale także od Panasoników 1.7/20 i 1.4/20.

Jest dla mnie ogromnym zaskoczeniem i zawodem to, że obiektyw standardowy zawierający 11 soczewek, w tym aż cztery wykonane ze szkła niskodysperysjnego, tak słabo poradził sobie z korygowaniem obu typów aberracji chromatycznej. Warto tutaj przypomnieć, że mieliśmy w testach sporo pełnoklatkowych standardów o prostej konstrukcji podwójnego gaussa zawierającej 6–7 soczewek, bez żadnych elementów specjalnych, które lepiej radziły sobie z tym zadaniem. OM System M.Zuiko Digital 20 mm f/1.4 PRO zanotował więc tutaj sporą wpadkę.

Olympus E-M5 II, RAW, f/1.4	Olympus E-M5 II, RAW, f/8.0

Aberracja sferyczna

Jeśli chodzi o aberrację sferyczną, jest ona skorygowana na tyle dobrze, że nie daje efektu „pływania” ogniska. Widać to dobrze na pierwszym obrazku z niniejszego rozdziału. Jej wpływ daje się jednak zauważyć na zdjęciach rozogniskowanych punktów świetlnych. Obraz krążka uzyskanego przed ogniskiem pokazuje miękkie brzegi, natomiast ten za ogniskiem ma wyraźną, jasną obwódkę. To klasyczny objaw omawianej wady i świadczy o tym, że optyka nie koryguje jej do końca. Trudno powiedzieć, czy to celowy zabieg związany z zapewnieniem lepszego wyglądu nieostrości, czy może cena, jaką przyszło zapłacić za lepsze skorygowanie innej wady optycznej.

Olympus E-M5 II, f/1.4, przed	Olympus E-M5 II, f/1.4, za