W przypadku ultraszerokokątnych zoomów przeznaczonych do bezlusterkowców z matrycą APS-C dominują obiektywy o gorszym świetle. Pierwszym wyjątkiem był tutaj Fujinon XF 8–16 mm f/2.8 R LM WR. W porównaniu z testowaną Tokiną zaoferował on jednak znacznie większe kąty widzenia – nic więc dziwnego, że był instrumentem znacznie większym i cięższym. W 2021 roku do grona jaśniejszych modeli dołączył Tamron 11–20 mm f/2.8 Di III-A RXD, który obecnie wydaje się najpoważniejszym konkurentem Tokiny oferując tak samo dobre światło, a jednocześnie troszkę większy zakres ogniskowych. Zestawienie wspominanych przed chwilą obiektywów prezentuje niniejsza tabela.

Na poniższym zdjęciu Tokina ATX-M 11–18 mm f/2.8 E stoi pomiędzy Voigtlanderem Apo Lantharem 2/50 a Fujinonem XF 35 mm f/1.4R.

----- R E K L A M A -----

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki oraz czarne i wykonane z tworzywa sztucznego denko. W owym denku znajduje się ramka o rozmiarach 21×16 mm, spod której wygląda do nas tylna soczewka obiektywu. Ta soczewka ma średnicę 20 mm i jest ruchoma. Jej obudowa prawie styka się z ramką dla ogniskowej 11 mm, natomiast chowa się na głębokości około 1 cm, gdy przejdziemy do ogniskowej 18 mm. Ruch ten ukazuje fragmenty wewnętrznego tubusu obiektywu, które są należycie wyczernione.

Właściwy korpus Tokiny rozpoczyna się nieruchomym i wykonanym z tworzywa sztucznego pierścieniem, który wraz z oddalaniem się od bagnetu powiększa swoją średnicę. Znajdziemy tam nazwę firmy, białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu, oznaczenie średnicy filtrów 67 mm, a także nalepkę z napisem „Japan”.

Kolejnym elementem jest pierścień do zmiany ogniskowej, który ma szerokość 19 mm i jego większą część zajmuje drobne karbowanie. Oprócz tego mamy tam znaczniki ogniskowych dla wartości 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17 i 18 mm. Do pracy tego pierścienia nie mamy żadnych zastrzeżeń.

Idąc dalej natrafiamy na kolejny nieruchomy fragment obudowy, a za nim na pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 13 mm i jest w całości pokryty drobnym karbowaniem. Jego ruch odbywa się z przełożeniem elektronicznym. Zakres pracy jest tutaj jednak niewielki, bo nawet przy wolnym obrocie nie jesteśmy w stanie dotrzeć do wartości około 90 stopni.

Następną częścią obiektywu jest nieruchomy fragment obudowy, na który naniesiono napisy z nazwą i podstawowymi parametrami instrumentu, a także z wartościami minimalnego dystansu ustawiania ostrości, które zostały podane w metrach i stopach dla skrajnych wartości ogniskowych. Pierścień ten kończy się bagnetem do mocowania tulipanowej osłony przeciwsłonecznej.

Przednia soczewka jest lekko wypukła i ma średnicę 38 mm. Jest ona ruchoma, bo wraz ze skracaniem ogniskowej, wraz z przednim układem optycznym, wysuwa się do przodu na wysokość około 9 mm. Soczewka ta jest otoczona nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 67 mm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 13 soczewkami ustawionymi w 11 grupach. Dwa elementy wykonano ze szkła niskodyspersyjnego SD, natomiast dwa inne mają kształt asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą można domknąć do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. W zestawie nie ma żadnego futerału.