Zobaczmy, jak na tym tle wyglądają osiągi obiektywu Sigma S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS. Wyniki, jakie uzyskał on w centrum kadru dla ogniskowych 70, 135 i 200 mm, są zaprezentowane na poniższym wykresie.

Jeśli chodzi o rezultaty obserwowane w centrum kadru, od razu rzuca się w oczy kilka rzeczy. Po pierwsze, widać że zachowanie obiektywu zostało zoptymalizowane dla środka zakresu ogniskowych, bo tam właśnie wypada on najlepiej. Po drugie, Sigma jest w stanie generować ostre obrazy już od maksymalnego otworu względnego, niezależnie od użytej ogniskowej. Po trzecie, przymknięcie przysłony o 1-2 EV, dodatkowo wyraźnie poprawia jakość obrazu, przez co jesteśmy w stanie docierać do bardzo dobrego, jak na obiektyw zmiennoogniskowy, poziomu w okolicach 70 lpmm.

Trzeba jednak wyraźnie zaznaczyć, że mamy tutaj regres w stosunku do znacznie bardziej skomplikowanego optycznie i wyraźnie cięższego modelu przeznaczonego do lustrzanek. Tam różnice pomiędzy maksymalnym otworem względnym na przysłonami z zakresu f/4.0-5.6 były znacznie mniejsze. Można powiedzieć, że cofnęliśmy się tutaj z osiągami do tego, co prezentowała wprowadzona na rynek w 2010 roku Sigma 70-200 mm f/2.8 EX DG APO OS HSM.

Co więcej, Sigma przegrywa tutaj pojedynek ze swoimi bezpośrednimi konkurentami. Znacznie droższy model Sony potrafił docierać do okolic 80 lpmm, a na maksymalnym otworze względnym kręcić się blisko 70 lpmm. W przypadku Tamrona, wypada on zauważalnie lepiej dla ogniskowej 70 mm, bo właśnie dla niej był on optymalizowany. Na dłuższych ogniskowych różnice są niewielkie i w zdjęciach z życia wziętych trudno będzie jej dojrzeć, ale gdy spojrzymy na dokładne wyniki, to, szczególnie w okolicach maksymalnego otworu względnego, znów Tamron wypada lepiej.

Sprawdźmy teraz zachowanie testowanego obiektywu na brzegu matrycy APS-C.

W tym przypadku różnice pomiędzy poszczególnymi ogniskowymi troszkę się zacierają, choć wciąż najlepsze osiągi widzimy na 135 mm. Ponownie, nie można mieć tutaj żadnych zastrzeżeń. Wszystkie ogniskowe są ostre już od maksymalnego otworu względnego, a po przymknięciu przysłony są w stanie docierać do dobrego poziomu od około 55 do ponad 60 lpmm. Niestety, znów Sigma tutaj przegrywa pojedynek z bezpośrednimi konkurentami.

Na zakończenie tego rozdziału zajmijmy się zachowaniem na brzegu pełnej klatki.

Tutaj w zasadzie można powtórzyć to, co powiedzieliśmy przed chwilą. Nadal ogniskowa 135 mm wypada trochę lepiej niż krańce zakresu. Jednocześnie, we wszystkich przypadkach, nawet na maksymalnym otworze względnym, jesteśmy w stanie uzyskać obraz co najmniej przyzwoity. Natomiast po przymknięciu przysłony, możemy dotrzeć do dobrego poziomu z przedziału 50-60 lpmm. I ponownie osiągi Sony oraz Tamrona były tutaj odrobinę lepsze.

Podsumowując, można powiedzieć, że Sigma S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS miała tutaj bardzo trudne zadanie. Po pierwsze, z racji na silne ograniczanie jej wagi i zauważalne zmniejszenie komplikacji optyki, nie była w stanie nawiązać do świetnych osiągów ciężkiego, lustrzankowego poprzednika. Po drugie, trudno było jej podjąć walkę ze znacznie droższym modelem Sony - przecież za niego musimy zapłacić prawie 12 tysięcy złotych czyli prawie 5 tysięcy więcej niż za Sigmę. Po trzecie, Tamron 70-180 mm f/2.8 Di III VC VXD G2 kosztując tylko kilkaset złotych mniej niż Sigma, poszedł troszkę na skróty i zaoferował mniejszy zakres ogniskowych oraz zmieniającą swoje rozmiary konstrukcję. Przy takiej samej komplikacji optyki, znacznie łatwiej było mu wyciągnąć troszkę wyższe rozdzielczości. Choć warto tutaj dodać, że w jego przypadku mamy spore oszczędności na wadze, bo waży on prawie pół kilograma mniej niż Sigma.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

A7R IIIa, JPEG, 70 mm, f/2.8

A7R IIIa, JPEG, 135 mm, f/4.0