Test obiektywu

Sigma S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS - test obiektywu

5 kwietnia 2024

Drukuj

Arkadiusz Olech Komentarze: 31

5. Aberracja chromatyczna i sferyczna

Aberracja chromatyczna

Gdy w konstrukcji optycznej testowanego obiektywu mamy aż osiem soczewek wykonanych ze szkła o niskiej dyspersji, trudno oczekiwać że nie poradzi on sobie z korygowaniem podłużnej aberracji chromatycznej. I faktycznie, Sigma poczyna sobie tutaj świetnie, bo zarówno na 135 mm jak i na 200 mm trudno dojrzeć jakiekolwiek ślady zafarbów kolorystycznych. Tutaj mamy podobnie dobre osiągi jak w przypadku Tamrona oraz minimalnie lepsze niż u Sony.

Zobaczmy teraz, jak Sigma S 70-200 mm f/2.8 DG DN OS koryguje poprzeczną aberrację chromatyczną. Przebieg tej wady przedstawiamy na poniższych wykresach – odpowiednio dla brzegu matrycy APS-C i brzegu pełnej klatki.

----- R E K L A M A -----

Tutaj osiągi są naprawdę świetne. W zakresie 70-135 mm omawiana wada trzyma się przedziału 0.02-0.03%, a więc wszędzie jest bardzo mała. W przypadku 200 mm jesteśmy w stanie docierać do okolic 0.04%, ale wciąż jest to granica poziomu bardzo małego i małego.

Warto jednocześnie zaznaczyć, że Sigma zachowuje się tutaj minimalnie lepiej od konkurentów, bo zarówno Sony jak i Tamron były w stanie, w niektórych kombinacjach, notować wyniki docierające do okolic 0.06-0.07%.

A7R III, RAW, 70 mm, f/16.0	A7R III, RAW, 200 mm, f/16.0

Aberracja sferyczna

Pierwsze ujęcia zaprezentowane w niniejszym rozdziale nie pokazują praktycznie żadnych śladów pływania ogniska. Aberracja sferyczna nie została jednak skorygowana idealnie i pokazuje nam to wygląd rozogniskowanych krążków światła uzyskanych przed i za ogniskiem. W przypadku obu testowanych ogniskowych pierwszy krążek pokazuje jaśniejszą obwódkę, a drugi miękkie brzegi. To klasyczny objaw występowania tej wady. Tutaj więc Sigma musi uznać wyższość Sony, ale już nie Tamrona, który na dłuższych ogniskowych też pokazywał zauważalny wpływ aberracji sferycznej.