W obecnej ofercie obiektywów do bezlusterkowców Nikkor Z 600 mm f/6.3 VR S nie ma bezpośredniego konkurenta, więc w naszej tabeli zestawiliśmy go z kilkoma modelami o zbliżonych parametrach. W porównaniu do Nikkora 4/600 tracimy oczywiście na świetle, a w ogromny sposób zyskujemy na wadze i gabarytach. Ciekawe jest też to, że w przypadku nowego obiektywu udało się zaoszczędzić trochę na wadze w stosunku do lustrzankowego poprzednika, czyli Nikkora AF-S 500 mm f/5.6E PF ED VR. Co więcej, Nikkor jest tylko 20 gramów cięższy od Sigmy, która ma przecież krótszą ogniskową, mniej soczewek i mniejszą źrenicę wejściową. Widać więc wyraźnie, że Nikon bardzo starał się, żeby przy tych parametrach zaoferować nam obiektyw jak najlżejszy i jak najmniejszy. I to naprawdę mu się udało, bo moja praktyka pokazuje, że Nikkor Z 600 mm f/6.3 VR S to obiektyw, z którym spokojnie można wybrać się na spacer i nie nadwyręży on naszego karku w nadmierny sposób.

Na poniższym zdjęciu Nikkor Z 600 mm f/6.3 VR S stoi pomiędzy lustrzankową Sigmą A 35 mm f/1.4 DG HSM a Voigtlanderem Apo-Lantharem 2/50.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną, nieruchomą soczewkę o średnicy około 2.5 cm. Jest ona schowana na głębokości ponad 4 cm, jej otoczenie jest bardzo dobrze wyczernione i zmatowione, a jednocześnie nie widzimy żadnych elementów elektroniki. Tutaj trudno więc mieć jakiekolwiek zastrzeżenia.
----- R E K L A M A -----

Pierwszym elementem właściwego korpusu Nikkora jest nieruchomy i czarny pierścień o szerokości około 5 cm, na którym znajdziemy białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu oraz numer seryjny. Na lekko poszerzonej części tego pierścienia mamy jeszcze napis z parametrami obiektywu oraz informacją o zastosowaniu soczewek fresnela (Phase Fresnel Lens), a dalej przycisk funkcyjny L-Fn, któremu można przypisać wiele różnych funkcji, przełącznik AF/MF służący do wyboru trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość, kolejny przełącznik – tym razem służący do wyboru zakresu pracy autofokusa (FULL i od 10 metrów do nieskończoności). Dalej mamy napis z zakresem pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (∞–4m/13.13ft), średnicę filtra 95 mm, a także informację o tym, że obiektyw wyprodukowano w Chinach. Po drugiej stronie niż przełączniki służące do sterowania pracą mechanizmu ustawiania ostrości znajdziemy jeszcze przycisk MEMORY SET, który zapisuje w pamięci aktualny dystans ustawienia ostrości.

Na kolejnej części obiektywu znajdziemy miejsce do mocowania metalowego łącznika statywowego. Jest to obrotowy pierścień, który pozwala wybrać dowolną pozycję. Znajdziemy na nim jeszcze metalową tabliczkę z nazwą i parametrami. Obiektyw możemy łączyć do statywu na dwa sposoby, czyli poprzez dedykowany łącznik w kształcie litery L lub po jego zdjęciu, poprzez gwint umieszczony na wypustce na omawianym pierścieniu.

Idąc dalej mamy kolejny nieruchomy fragment obudowy, za którym znajduje się pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Ma on szerokość 36 mm i jest w całości pokryty gumowanym karbowaniem. Pracuje w przełożeniu elektronicznym i przez to nie zawiera żadnej skali odległości ani głębi ostrości. Jego praca jest płynna. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 140–150 stopni. Wartość ta może zauważalnie się zwiększyć, jeśli zmniejszymy tempo obrotu. To pozwala na precyzyjne nastawy.

Za kolejnym nieruchomym fragmentem korpusu obiektywu natrafimy na karbowany pierścień sterujący o szerokości 10 mm, który może służyć do bezgłośnego sterowania przysłoną lub kompensacji ekspozycji. Jego praca jest płynna i odbywa się z właściwym oporem.

Następnie natrafimy na nieruchomy fragment obudowy, na którym znajdziemy przycisk funkcyjny L-Fn2 i trzy inne, niepodpisane przyciski, służące do blokady autofokusa. Dodatkowo mamy tam jeszcze napis Nikkor S.

Kolejnym elementem jest duży i nieruchomy fragment obudowy, na którym mamy gumowane karbowanie, którego zadaniem jest ułatwienie uchwytu obiektywu podczas fotografowania. Kończy się ono wąskim złotym paskiem.

Przednia soczewka jest stosunkowo płaska, nieruchoma i ma średnicę 89 mm. Otacza ją nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 95 mm i bagnet do mocowania dołączanej w zestawie osłony przeciwsłonecznej.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, mamy tutaj do czynienia z 21 soczewkami ustawionymi w 14 grupach. Pośród nich znajdziemy jedną soczewkę SR, dwie ED i jeden element PF. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/32.

Producent chwali się uszczelnieniem chroniącym przed czynnikami atmosferycznymi oraz gumową uszczelka zabezpieczają wszystkie ruchome elementy przez kurzem, brudem i wilgocią. Natomiast powłoka fluorowa firmy Nikon ma ułatwić czyszczenie przedniej soczewki obiektywu.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, łącznik statywowy, miękki futerał oraz osłonę przeciwsłoneczną. W tej klasie cenowej oczekiwalibyśmy oferowania w zestawie solidnego, sztywnego futerału. To, co dostajemy, zasługuje bardziej na miano ściereczki lub szmatki i w zasadzie nie zapewnia żadnych, poważniejszych funkcji ochronnych.

Stabilizacja optyczna

W notce prasowej dostarczonej przez producenta znajdziemy informację o tym, że zastosowana stabilizacja optyczna może pracować ze skutecznością sięgającą 5.5 EV lub nawet 6 EV, w przypadku używania aparatu Z, w którym jest dostępny synchroniczny układ VR.

Aby sprawdzić te deklaracje, wykonaliśmy po kilkadziesiąt zdjęć na każdym z czasów ekspozycji od 1/800 do 1/8 sekundy zarówno dla stabilizacji włączonej jak i wyłączonej. Dla każdego z tych czasów wyznaczyliśmy odsetek zdjęć poruszonych i wykreśliliśmy go w zależności od czasu ekspozycji wyrażonego w EV (przy czym 0 EV odpowiada czasowi 1/640 sekundy).

Jak widać, maksymalna odległość obu krzywych od siebie sięga ciut powyżej 4 EV i na taką właśnie wartość oceniamy skuteczność stabilizacji optycznej testowanego obiektywu. Jest to wynik zauważalnie poniżej deklarowanych 5.5 EV, ale wciąż świetny i pozwalający na komfortową pracę.