Takie podejście raczej nie sprawdza się w fotografii portretowej. Jeśli zamierzasz fotografować ludzi, możesz spokojnie zostawić statyw w domu; no chyba że chcesz go wykorzystać w charakterze rekwizytu.

Zgodnie z tym, o czym wcześniej pisałem, czas ekspozycji w warunkach studyjnych jest regulowany głównie długością błysku fleszy. To oznacza, że czas naświetlania ustawiony w aparacie nie ma większego znaczenia, jeśli tylko nie przekracza minimalnego czasu synchronizacji. Innymi słowy, w warunkach studyjnych w zasadzie nie da się zmienić jasności zdjęcia poprzez regulację czasu naświetlania. Kolejnym nietypowym aspektem fotografowania w studiu jest konieczność dostosowania mocy lamp do wybranej głębi ostrości (o której decyduje wartość przysłony). W razie potrzeby w celu ustawienia żądanej przysłony możesz ostatecznie uciec się do zmiany czułości ISO.

----- R E K L A M A -----

OFERTA BLACK FRIDAY

Canon 28-70/2 RF L USM

10999 zł 9899 zł

Sony A7R IV (15263 zdj.)

8299 zł 7054 zł

Fujifilm GFX 100S (443 zdjęcia)

13999 zł 12599 zł

Leica Q2 Monochrom (3252 zdj.)

19999 zł 17999 zł

Obydwa podejścia mają swoje ograniczenia. Moc lamp studyjnych nie jest nieskończona, a po przekroczeniu pewnego progu do głosu zaczynają dochodzić pewne skutki uboczne zbyt silnego oświetlenia, takie jak odblaski na skórze modela. Zwiększanie czułości ISO też nie jest idealnym wyjściem: choć współczesne aparaty dają znacznie lepszą jakość zdjęć przy wysokich czułościach niż starsze urządzenia, to podczas sesji portretowych nie należy przesadzać z wartością ISO, z wyjątkiem zdjęć, w których zamierzasz uzyskać specyficzną ziarnistość.

Wszystko to sprawia, że podczas sesji w studiu przysłona jest zwykle dość szeroko otwarta. Wartości rzędu od f/5,6 do f/11 są normą w studyjnej fotografii portretowej (przypominam, że im mniejsza wartość przysłony, tym większy jest jej otwór). Szeroko otwarta przysłona oznacza niewielką głębię ostrości, lecz akurat w przypadku portretów nie stanowi to większego problemu.

Głębia ostrości w zdjęciach portretowych powinna obejmować twarz bądź tylko oczy, podczas gdy tło i najbliższy pierwszy plan mogą być całkowicie rozmyte. Widz skieruje wzrok przede wszystkim na najostrzejsze fragmenty zdjęcia — w tym przypadku na twarz.

Kwestie przysłony i głębi ostrości w portretach środowiskowych nie odbiegają zbytnio od tego, co napisałem w odniesieniu do zdjęć studyjnych. Do tego dochodzi jeszcze kwestia zamrożenia ruchu w kadrze, co — w przypadku braku lamp błyskowych — wymaga odpowiedniego skrócenia czasu naświetlania. Ponieważ poza studiem zwykle niewiele da się zrobić, aby zwiększyć natężenie dostępnego światła, to w razie konieczności przymknięcia przysłony najczęściej trzeba zwiększyć czułość ISO. Na szczęście w praktyce większa głębia ostrości często okazuje się niepotrzebna.

Innymi słowy, w fotografii portretowej królują umiarkowane wartości przysłony — wystarczy zatroszczyć się o odpowiednią ostrość oczu. Recepta na sukces jest prosta: ustaw przysłonę f/8 i bądź we właściwym miejscu o właściwym czasie.

Umiarkowana wartość przysłony (f/8) gwarantuje wystarczająco dużą głębię ostrości, by cała twarz modelki była ostra i wyraźna. Zdjęcie zostało zrobione w warunkach studyjnych. 200 mm, 1/160 s przy przysłonie f/8 i czułości 100 ISO, z ręki

Z punktu widzenia kompozycji najważniejszym elementem tego zdjęcia (oprócz panny młodej, rzecz oczywista!) jest welon. Zrobiłem to zdjęcie przy dość szeroko otwartej przysłonie (f/4,8), gdyż chciałem rozmyć detale ciemnego wnętrza w tle, a zarazem zachować dostateczną ostrość i wyrazistość welonu. 55 mm, 1/640 s przy przysłonie f/4,8 i czułości 200 ISO, z ręki

Na dzieci i niemowlęta zwykle patrzymy z góry — na przykład zaglądając do łóżeczka. Taka perspektywa jest więc o wiele bardziej naturalna niż w przypadku dorosłego człowieka. Fotografowane z góry leżące małe dziecko jest „płaskie”, toteż jego portret nie wymaga zbyt dużej głębi ostrości. 46 mm, 1/50 s przy przysłonie f/5,6 i czułości 640 ISO, z ręki