Wyniki obliczeń szumu wykonane programem Imatest na tablicy Kodak Q-14 przedstawiamy na poniższym wykresie. Potwierdzają one to co widzieliśmy w poprzednim rozdziale. Przy wyłączonej redukcji szumu na zdjęciach JPEG zaczynamy zauważać szum przy czułości większej niż ISO 200-400.

Osoby nieobrabiające zdjęć w komputerze mogą pozwolić sobie na włączenie redukcji szumów, aby zminimalizować efekt ziarna na zdjęciach. E-520 posiada aż trzy ustawienia stopniujące siłę algorytmu redukującego szum. Poniżej można ocenić wpływ NR na zdjęcie wykonane przy maksymalnej czułości ISO 1600. Najlepszym kompromisem jest najniższy stopień redukcji szumów, dzięki któremu ziarno jest niwelowane, a jednocześnie nie widać znaczącego spadku w ilości szczegółów.

1600 ISO
NR Wyłączona
NR SŁABO
NR STANDARD
NR MOCNO

Zdjęcia RAW wywołaliśmy jak zawsze programem dcraw. Zobaczmy jak teraz przedstawia się sytuacja z jakością zdjęć E-520 w podrównaniu do Canona i Sony.

100 ISO
E-520
A200
450D
200 ISO
E-520
A200
450D
400 ISO
E-520
A200
450D
800 ISO
E-520
A200
450D
1600 ISO
E-520
A200
450D
3200 ISO
A200

Sytuacja ze zdjęciami RAW w żaden sposób nie przypomina tego co widzieliśmy w poprzednim rozdziale. Jest o wiele lepiej. Choć szum szybko wzrasta - co widać na wykresie poniżej - to najwyraźniej drobnoziarnista struktura tego szumu nie psuje wizualnie zdjęcia. Trzeba się mocno przypatrzeć, aby go zobaczyć. Szum zaczyna być dostrzegalny powyżej ISO 400, ale to co widzimy przy ISO 1600 jest względnie akceptowalne. Producent ze czystym sumieniem mógłby umieścić w aparacie czułość ISO 3200.

Policzony szum na zdjęciach RAW przekonwertowanych do 48-bitowych plików pokazuje podobne do 24-bitowych wartości w całym zakresie ISO. Przy maksymalnych wartościach ISO następuje obniżenie szumu o około 0.5%.

Darki

Jakość matrycy w łatwy sposób, aczkolwiek mało ciekawy wizualnie, można ocenić wykonując długie ekspozycje bez dopływu światła. Na takich zdjęciach widać jedynie szum generowany przez matrycę. Trzyminutowe ekspozycje zapisujemy w aparacie jako JPEG i RAW. Surowe pliki wywołujemy programem dcraw (bez interpolacji) i zapisujemy jako 48-bitowe TIFF-y z ograniczonym do przedziału 0-255 sygnałem. Wartości powyżej 255 są na zdjęciu białymi punktami. Konwerter analogowo-cyfrowy w E-520 pozwala na zapis 12-bitowych RAW-ów, czyli z maksymalnym poziomem 4096. Białe punkty są to zatem wartości z przedziału 256-4096. Na histogramach RAW oś pionowa pokazująca ilość zliczeń w pikselu ma zakres od 0 do 100000.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)

Porównując kolejne histogramy widzimy, że statystyka załamuje się na granicy ISO 400-800. Krzywa dzwonowata przesuwa się w lewą stronę i od ISO 800 wiele pikseli ma wartość 0, co jest nie fizycznym zjawiskiem. Przy ISO 1600 takich pikseli jest o wiele więcej, a krzywa jest połówką Gaussa. Takie zachowanie świadczy niestety o redukcji sygnału przy tworzeniu zdjęcia. Mówiąc prosto, aparat programowo odejmuje sobie własnego ''darka'' zmniejszając szum.

Oprogramowanie w E-520 uległo najwyraźniej znacznym zmianom w porównaniu do poprzednich modeli E-510/E-410. Jak pamiętamy, analogiczna analiza darków w teście E-410 nie pokazała nic niepokojącego. W jego przypadku nawet odchylenie standardowe liczone na 48-bitowym TIFF-ie było dużo mniejsze dla każdej czułości. Programowe polepszenie jakości zdjęć w Olympusach było chyba tylko kwestią czasu. Przy tak gęsto upakowanych pikselach szum można zmniejszać jedynie w ten sposób. Producent musiał się w końcu na to zdecydować, aby nie odstawać od konkurencji.