Szum na zdjęciach JPEG, zmierzony za pomocą programu Imatest, przedstawiamy na wykresie poniżej. Pomiary potwierdzają obserwacje z poprzedniego rozdziału. Szum przekracza poziom jednego procenta przy czułości ISO 800 i wtedy staje się zauważalny na zdjęciach. Bardzo ładnie wygląda krzywa szumu. Składowe RGB trzymają się blisko siebie, dzięki czemu na zdjęciach nie dominuje jednokolorowy szum.

W Canonie 50D rozbudowano system redukcji szumów. Mamy teraz czterostopniową regulację: redukcja wyłączona, poziom standard, słaby lub mocny. Efekt działania każdego z tych stopni przedstawiamy na przykładzie czułości ISO 3200.

3200 ISO
NR Wyłączona
NR Standard
NR Słaby
NR Mocny

Najważniejszą cechą w aparacie jest jakość zdjeć RAW. Przyjrzyjmy się zdjęciom z 50D wywołanym programem dcraw w zestawieniu ze zdjęciami z Pentaxa K20D. Matryce z tych aparatów mają zbliżone parametry, czy wygenerują podobnej jakości zdjęcia?

100 ISO
50D
K20D
200 ISO
50D
K20D
400 ISO
50D
K20D
800 ISO
50D
K20D
1600 ISO
50D
K20D
3200 ISO
50D
K20D
6400 ISO
50D
K20D
12800 ISO
50D

Wywołane RAW-y wyglądają lepiej niż JPEG-i ale szum pojawia się na zdjęciach już przy ISO 400. Przy ISO 800 wyraźnie zaznacza się przewaga Canona w stosunku do K20D, bowiem w okolicach ISO 400-800 szum w K20D staje się coraz większy. Różnice w poziomie szumów dla poszczególnych czułości u tych aparatów nie są jednak bardzo duże. Potwierdzają to także dokładne pomiary na tablicy szarości Kodak Q-13.

Analogiczne różnice w ilości szumu dla 50D i K20D widać także przy pomiarach na 48-bitowych zdjęciach. W tym wypadku także od ISO 400 szum zaczyna być zauważalny u obu aparatach, a wraz ze wzrostem czułości nieco szybciej rośnie u Pentaxa.

Ze względu na dużą ilość pikseli w 50D, konstruktorzy postanowili stworzyć aż dwa formaty małych RAW-ów, czyli tzw. sRAW-ów. Do dyspozycji mamy zatem sRAW-y 3.8-megapikselowe i 7.1-megapikselowe. Te drugie bardzo nas zainteresowały, bo podobną ilość pikseli ma Canon 20D. Ten aparat jest nadal z powodzeniem używany przez wiele osób, którym modele 30D lub 40D nie oferują nic poza to co daje im 20D. Co więcej, 7-8 milionów pikseli to optymalna rozdzielczość matrycy APS-C dla szerokiego grona pasjonatów fotografii. Wyścig na megapiksele spowodował, że raczej nie ujrzymy już dobrze dopracowanej matrycy o takich parametrach, a szkoda, bo mała gęstość pikseli zawsze będzie wiązać się z mniejszym szumem i większą dynamiką tonalną. Co zatem mogą nam zaoferować przeskalowane do 7-megapikseli RAW-y? Proszę spojrzeć na porównanie ich z RAW-ami z 20D. Ponieważ najnowsza wersja dcraw nie wspiera sRAW-ów z 50D, postanowiliśmy je wywołać razem z RAW-ami z 20D w oryginalnym oprogramowaniu Canona dodawanym w zestawie do 50D. Zdjęcia zostały zapisane z najmniejszym wyostrzeniem, bez redukcji szumów i przy neutralnych ustawieniach pozostałych parametrów.

100 ISO
50D
20D
200 ISO
50D
20D
400 ISO
50D
20D
800 ISO
50D
20D
1600 ISO
50D
20D
3200 ISO
50D
20D
6400 ISO
50D
12800 ISO
50D

sRAW-y z 50D prezentują się bardzo dobrze w porównaniu ze zdjęciami z 20D. Porównując wielkość szumu na wycinkach z tablicy szarości można mówić, że pod tym względem, 20D wypada gorzej od sRAW-ów z 50D o blisko 1 EV. Szum na ISO 1600 w 50D jest podobnego rzędu co w 20D dla czułości ISO 800. Co więcej, sztucznie generowana w 20D czułość 3200, w 50D jest rzeczywistą czułością, charakteryzującą się względnie niskimi szumami. Czułości 6400 i 12800 już tak nie imponują, ale w szczególnych przypadkach można zrobić z nich użytek.

Darki

Canon 50D zapisuje RAW-y w postaci 14-bitowej. Taka wartość odpowiada maksymalnemu poziomowi równemu 16384. Z tego też powodu ograniczyliśmy sygnał do przedziału od 256 do 1279, czyli o szerokości 1023. Pliki zostały wcześniej wywołane programem dcraw (bez interpolacji), zapisane jako 48-bitowe TIFF-y i dopiero ograniczone do wyżej wymienionego przedziału, aby lepiej zobrazować strukturę szumu matrycy. Oś pozioma histogramów odpowiada temu samemu przedziałowi (256:1279), a pionowa pokazująca ilość zliczeń w pikselu ma zakres od 0 do 100000.

Białe piksele na zdjęciach odpowiadają wartościom większym niż 1279 i dlatego obraz jest taki jasny. W tym przypadku nie należy sugerować się jasnością tych zdjęć, a jedynie patrzeć na względną zmianę obrazu wraz ze wzrostem ISO. Dzięki temu widzimy, że na darkach nie występują niejednorodności, które mogły by świadczyć o obecności obszarów mniej lub bardziej zaszumionych. Jedynie dla czułości ISO 6400 i 12800 można dostrzec strukturę pasów. Należy jednak pamiętać, że są to czułości sztucznie generowane, więc nie opisują w pełni możliwości matrycy.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
3200 (JPEG)
6400 (RAW)
6400 (JPEG)
12800 (RAW)
12800 (JPEG)

Nic niepokojącego nie widać także w wyglądzie histogramów. Mają one kształt dzwonu, co świadczy o tym, że nie mamy do czynienia z odszumianiem, jakie działa chociażby w Pentaxie K20D. System redukcji szumów przy długich ekspozycjach jest oczywiście dostępny w 50D, ale można go w pełni wyłączyć.

O dobrej jakości tej matrycy może świadczyć statystyka jakiej dokonaliśmy po konwersji do 48-bitowych TIFF-ów. Odchylenia standardowe z poniższej tabelki są zdecydowanie mniejsze niż analogiczne wartości dla Canona 450D. W nim mamy matrycę 12-megapikselową, czyli o 3 miliony pikseli rozłożonych na tej samej powierzchni mniej niż w 50D.