W przypadku Olympusa E-3, nawet maksymalny otwór względny nie da nam jakiś bardzo poważnych powodów do narzekań. Spadek jasności w rogach kadru, w tym przypadku, wynosi bowiem 27% (-0.90 EV) i zmniejsza się do 18% po zastosowaniu przysłony f/2.0. Dla f/2.8 problem znika praktycznie całkowicie, bo wtedy winietowanie wynosi już tylko 11%.

Kolejną matrycą, w sensie wielkości, jest ta zastosowana w Canonie 20D. Tutaj mamy trochę więcej problemów. Na maksymalnym otworze winietowanie sięga 35% (-1.26 EV) i mniej chętnie spada wraz z przymykaniem przysłony. Dla f/2.0 sięgamy wartości 30% (a więc większej niż u Olympusa na "pełnej dziurze"), przy f/2.8 uzyskujemy wynik 24%, przy f/4.0 wciąż 20% i dopiero przy f/5.6 wada przestaje być problemem (12%).

O ile przy pomiarach dystorsji i komy różnice pomiędzy mnożnikiem 1.5x a 1.6x były zauważalne, w przypadku winietowania zacierają się one. Wyniki uzyskane dla matryc A100, D200 i K10D, są bowiem bardzo podobne do siebie i w granicach błędów oraz rozrzutu jakościowego obiektywów, zgodne z tym co zobaczyliśmy u Canona. Dla 10-megapikselowych matryc produkcji Sony, na maksymalnym otworze, winietowanie sięga poziomu 32-36%, by na f/2.0 spaść do 27-30%. Dla f/2.8 mamy już poziom 21-24%, a dla f/4.0 17-20%. Podobnie jak w 20D, dopiero przysłona f/5.6, daje nam gwarancję całkowitego pozbycia się problemu winietowania, które w tym przypadku wynosi od 10 do 12%.

Podsumowując zachowanie w tej kategorii, możemy napisać, że tylko użytkownicy systemu 4/3 mogą nie mieć prawa do jakiś poważnych narzekań. W przypadku pozostałych, winietowanie może dać się we znaki. Choć trzeba pamiętać o zachowaniu właściwej skali do oceny problemu. Obiektywy klasy 50 mm o świetle f/1.4, podpięte do matryc pełnoklatkowych, a więc dające taki sam kąt widzenia jak testowana Sigma na APS-C/DX, potrafią winietować w stopniu sięgającym 70%, a więc dwa razy większym, niż najgorsze zachowanie obserwowane w tym teście...