Jak widać, Olympus góruje nad konkurentami jednym ważnym czynnikiem – światłem! U innych mamy maksymalny otwór wynoszący f/2.8, w przypadku Olympusa jest to f/2.0. Dostajemy więc tutaj dokładnie to, co nam obiecywano wprowadzając małą matrycę formatu 4/3, a więc obiektyw o gabarytach porównywalnych z konkurentami lecz wyraźnie od nich jaśniejszy. Co znaczy 1 EV światła więcej, nie trzeba chyba nikomu mówić. Trzeba jednak uczciwie zaznaczyć, że ze względu na krótsze ogniskowe, jaśniejszy Olympus wciąż będzie miał większą głębię ostrości niż obiektywy 70–200 mm f/2.8 używane na pełnej klatce. O ładne rozmycie tła będzie więc w 35–100 mm trudniej.

Olympus niezbyt ciekawie wypada jeśli chodzi o zakres pracy mechanizmu ustawiającego ostrość. Minimalna odległość pracy to 1.4 metra, podczas gdy nowy Canon ogniskuje od 1.2 metra, a Tamron i Sigma już od 0.95–1 metra.

Choć Olympus jest jaśniejszy, nie odstaje mocno od konkurentów pod względem gabarytów. Jest co prawda i troszkę większy i troszkę cięższy, ale na szczęście nie są to różnice duże. Obiektyw swoje jednak waży, o czym szybko przekonują się mięśnie naszych rąk przy jakichś dłuższych sesjach zdjęciowych.

Jakości wykonania testowanego obiektywu trudno coś zarzucić. Jak przystało na profesjonalny i reporterski instrument, jest on całkowicie szczelny a ustawianie ostrości oraz zmiana ogniskowej odbywają się poprzez ruch elementów wewnętrznych, przez co obiektyw nie zmienia swoich rozmiarów. Przy zmianie ogniskowej możemy jednak zobaczyć ruch tylnej soczewki, która znajduje się najbliżej matrycy na krańcach ogniskowych, a najdalej w okolicach ogniskowej 70 mm.

Obiektyw zaczyna się metalowym bagnetem. Zaraz za nim, po lewej stronie, znajduje się ogranicznik trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość, który daje nam możliwość pracy w przedziałach: 1.4–3 metry, 1.4 metra – nieskończoność i 3 metry – nieskończoność. Idąc dalej napotykamy na płaski pierścień służący do zamocowania dołączonego w zestawie mocowania statywowego (bardzo solidnego, swoją drogą). Jeszcze dalej natrafimy na szeroki i karbowany pierścień do zmiany ogniskowej. Chodzi on płynnie i z należytym oporem, choć w pozycji spoczynkowej ma leciutki luz – daje się nim ruszać delikatnie na boki, co powoduje minimalne zmiany ogniskowej.

Kolejnym elementem na obudowie jest czytelna skala odległości umieszczona za szybką i wyrażona w stopach oraz w metrach. Z jednej jej strony znajduje się logo Olympus Digital, a z drugiej parametry obiektywu. Jeszcze powyżej znajdziemy także szeroki i wygodny pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jak to często u Olympusów bywa, aby jego ruch powodował zmianę ogniska, obiektyw musi być podłączony do aparatu, a sam aparat włączony. Ustawianie ostrości odbywa się bowiem przez silniczek z przełożeniem, przez co kręcenie pierścieniem powoduje słyszalny delikatnie warkot. Przełożenie jest zaś dobrane tak, że nawet spory ruch pierścieniem powoduje tylko niewielki ruch skali (przejście zakresu od 1.4 metra do nieskończoności wymaga obrotu aż o 500 stopni!), dzięki czemu możliwe są bardzo precyzyjne ustawienia.

Dalej znajdziemy kolejny karbowany pierścień, na którym leżą cztery, rozłożone co 90 stopni, przyciski blokady mechanizmu ostrości. Zaraz dalej natrafimy już tylko na dużą przednią soczewkę otoczoną nierotującym mocowaniem filtrów o średnicy 77 mm.

Przejdźmy teraz do omówienia konstrukcji optycznej testowanego obiektywu. Odpowiedni schemat znajduje się poniżej.

Jak widać jest to instrument bardzo skomplikowany, który zawiera aż 21 elementów ustawionych w 18 grupach. Warto tutaj nadmienić, że cztery z nich wykonano ze szkła niskodyspersyjnego ED a jeszcze jeden ze szkła Super ED. Wewnątrz obiektywu znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy przymknąć do f/22. Obiektyw współpracuje z konwerterami zwiększającymi ogniskową 1.4 i 2.0x.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, tulipanową osłonę słoneczną, łącznik statywowy oraz futerał.