Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się osiągi testowanego obiektywu. Poniższy wykres prezentuje jego zachowanie w centrum kadru.

Wyniki są bardzo ciekawe i zauważalnie inne niż te, jakie uzyskał konkurencyjny Panasonic G X VARIO 12–35 mm f/2.8 ASPH. P.O.I.S. W jego przypadku, dla każdej ogniskowej, widzieliśmy poprawę osiągów po przymknięciu przysłony z f/2.8 do f/4.0. W przypadku Olympusa, na krótszych ogniskowych, obiektywu w ogóle nie musimy przymykać. Najwyższe MTF-y – i to na dodatek bardzo wysokie – są notowane na maksymalnym otworze względnym. To rewelacyjny wynik!

Widać jednak, że świetne zachowanie na ogniskowych 12–25 mm zostało okupione słabszymi osiągami na maksymalnej ogniskowej. Olympus jest więc obiektywem znacznie mniej równym niż Panasonic, który od f/4.0, na wszystkich ogniskowych, notował praktycznie takie same wyniki. U Olympusa osiągi na ogniskowej 40 mm są wciąż powyżej poziomu przyzwoitości, ale tak naprawdę trudno nazwać je bardzo dobrymi.

Sprawdźmy teraz, co dzieje się na brzegu kadru.

Ponownie, za zachowanie w zakresie ogniskowych 12–25 mm obiektyw może zebrać sporo pochwał. Maksymalne wyniki, sięgające 62–69 lpmm, uzyskiwane są dla przysłon f/2.8–4.0. W tym przypadku ogniskowa 40 odstaje mniej od pozostałych niż w centrum kadru. Co ważne, nawet na maksymalnym otworze względnym MTF-y sięgają prawie 45 lpmm, a więc są na granicy poziomu przyzwoitości. To wynik trochę lepszy niż u Panasonika, który dla kombinacji przysłona f/2.8 i ogniskowa 35 mm ledwo przekraczał 40 lpmm.

Ze starcia Olympus vs Panasonic trudno wyłonić zwycięzcę. Olympus zdecydowanie lepiej prezentuje się w okolicach maksymalnego otworu względnego i ma trochę większy zakres ogniskowych. Panasonic za to jest obiektywem równiejszym, osiągającym trochę lepsze wyniki po przymknięciu przysłony. Każdy może więc wybrać to, na czym mu bardziej zależy.

Na zakończenie, tradycyjnie już, prezentujemy wycinki zdjęć naszej tablicy testowej pobrane z plików JPEG zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.