Viltrox PFU RBMH 20 mm f/1.8 ASPH - test obiektywu
8. Winietowanie
A7R II, APS-C, f/1.8 | A7R II, APS-C, f/2.0 |
W tym przypadku nie mamy powodów do niepokoju. Na maksymalnym otworze względnym winietowanie sięga umiarkowanego poziomu 20% (−0.64 EV) i zmniejsza się do wartości 18% (−0.58 EV) po przymknięciu przysłony do f/2.0. Na przysłonie f/2.8 i wyższych winietowanie utrzymuje się w okolicach 17% (−0.54 EV).
Zobaczmy teraz, jak sytuacja zmienia się, gdy użyjemy pełnej klatki.
A7R II, FF, f/1.8 | A7R II, FF, f/2.0 |
A7R II, FF, f/2.8 | A7R II, FF, f/4.0 |
Na maksymalnym otworze względnym spadek jasności w rogach kadru wynosi aż 56% (−2.38 EV) i zmniejsza się on do 53% (−2.21 EV) po przymknięciu przysłony do f/2.0. To wyniki lepsze niż u Tokiny Firin, która na swoim maksymalnym otworze względnym notowała wynik aż 61%.
Co ciekawe, winietowanie bardzo wolno reaguje na przymykanie przysłony. Na f/2.8 uzyskany przez nas wynik to 45% (−1.74 EV), by na f/4.0 zmniejszyć się nieznacznie do wartości 43% (−1.61 EV). Dalsze przymykanie przysłony nie ma już mierzalnego wpływu na winietowanie i wysoki wynik ponad 40% utrzymuje się nawet dla przysłony f/8 i f/16.
To bardzo ciekawe rezultaty. W świetle braku ścięcia krążka, o którym pisaliśmy w poprzednim rozdziale i opisywanym tutaj niewielkim spadkiem winietowania po mocnym nawet przymknięciu przysłony, możemy wysnuć wniosek, że główny wpływ na winietowanie ma samo szkło i powłoki. Możliwe, że producent zastosował takie powłoki antyodbiciowe, które mają słabą transmisję dla światła padającego pod dużymi kątami. Nie jest też wykluczone, że spory wpływ na winietowanie ma brak telecentryczności i związane z nim bardzo duże kąty padania promieni na mikrosoczewki matrycy.
Sony A7R II, JPEG, f/1.8 |