Aparat cyfrowy Sony A7 IV body + Cashback 1300 zł + Obiektyw Sony FE 50 mm f/1.8 o wartości 839 za 1 zł

Cena: 9995 zł

Sprawdź

Cena: 2249 zł

Sprawdź

Aparat cyfrowy Panasonic Lumix S5IIX body Raty 30x0%

Cena: 10095 zł 9149 zł

Sprawdź

Test obiektywu

Sigma A 24-70 mm f/2.8 DG DN - test obiektywu

20 stycznia 2020

Drukuj

Arkadiusz Olech Komentarze: 55

6. Dystorsja

Korygowanie dystorsji nie jest mocną stroną testowanej Sigmy, bo widać ją bez problemów już nawet na matrycy APS-C. Na 24 mm musimy borykać się ze sporą dystorsją beczkową o wartości −3.46% (dlaczego tak dużą – okaże się za chwilę). Po zwiększeniu ogniskowej do 35 mm zniekształcenia zmniejszają się do −0.82%, następnie zmieniają znak i na 50 mm mamy już do czynienia ze znikomą „poduszką” o wartości +0.22%. Narasta ona do +0.60% po przejściu do maksymalnej ogniskowej.

Rzut oka na zdjęcie tablicy testowej wykonane na pełnej klatce, na ogniskowej 24 mm, wyjaśnia, dlaczego nie mamy dobrego zdania o korygowaniu dystorsji w wykonaniu Sigmy 24–70 mm i dlaczego nawet na matrycy APS-C dystorsja ta jest duża. Otóż mamy tutaj do czynienia z dość paskudną i trudną do skorygowania dystorsją falistą. W efekcie pomiar uśredniony po całym kadrze daje wynik −4.56%, który nie jest sam w sobie straszny i jest tylko trochę większy od tego, co widzieliśmy na mniejszym detektorze. Tyle, że gdy ograniczymy się z pomiarami do obszaru znaczników 1:1, to skala problemu ukaże się w całej okazałości. Uzyskany tam wynik wynosi aż −6.47%. Co więcej, ślady dystorsji falistej zobaczymy nawet na ogniskowej 35 mm, gdzie formalny wynik to −0.89% i jest on pomniejszany właśnie przez lekkie odginanie linii na brzegu kadru przez „wąsy” dystorsji falistej.

Na ogniskowych 50 i 70 mm problemów jest już wyraźnie mniej, bo uzyskane tam przez nas wyniki to odpowiednio +0.94% i +1.32%.

----- R E K L A M A -----

Nie do końca podoba nam się to, co wyprawia Sigma z korygowaniem dystorsji. Rozumiemy, że można ją trochę odpuścić, bo łatwo koryguje się ją oprogramowaniem. Tyle, że jest to prawdziwe, gdy dystorsja nie jest bardzo duża i nie ma kształtu falistego. Gdy wyniki są duże, korygowanie dystorsji wiąże się z przycinaniem pola widzenia, które odbywa się po jej skorygowaniu. Co więcej, łatwo koryguje się dystorsję beczkową, z dystorsją falistą już tak łatwo nie jest.

Warto przypomnieć, że lustrzankowa Sigma A 24–70 mm f/2.8 DG OS HSM też miała problemy z dystorsją falistą, która była widoczna nie tylko na 24 mm, ale także do ogniskowej 35 mm. Tyle, że tamtejsze poziomy były wyraźnie niższe, bo wynik uzyskany na 24 mm w całym kadrze sięgał −3.31%, a w obszarze znaczników 1:1 dochodził do −4.19%. Różnica pomiędzy −4.19% a −6.47% to w zasadzie przepaść.