Najpierw sprawdzimy, jak winietowanie wygląda na mniejszej matrycy APS-C/DX. Odpowiednie miniaturki uzyskane w trybie cropa za pomocą Nikona Z7 znajdują się poniżej.

Nikon Z7, APS-C/DX, f/1.8	Nikon Z7, APS-C/DX, f/2.0

Na mniejszym detektorze szanse dojrzenia winietowania mamy tylko w najblizszych okolicach maksymalnego otworu względnego. Na f/1.8 wada ta sięga umiarkowanego poziomu 25% (−0.83 EV), na f/2.0 zmniejsza się do 20% (−0.65 EV), by na f/2.8 zrobić się praktycznie niezauważalną i spaść tam do wartości 7% (−0.22 EV).

Po przejściu na większą matrycę pełnoklatkową problemów jest więcej i wyraźnie widać to na poniższych zdjęciach.

Nikon Z7, FF, f/1.8	Nikon Z7, FF, f/2.0
Nikon Z7, FF, f/2.8	Nikon Z7, FF, f/4.0

Na maksymalnym otworze względnym musimy liczyć się z utratą aż 53% światła w rogach kadru (−2.20 EV). Tutaj testowany obiektyw ustępuje swoim gaussowskim poprzednikom i Tamronowi 1.8/45 VC, ale jednocześnie wypada trochę lepiej niż Sonnar 1.8/55 FE.

Gdy przymkniemy przysłonę do f/2.0, winietowanie zmniejsza się do wciąż wyraźnego poziomu 48% (−1.89 EV). Bez poważniejszych problemów zauważymy je też na przysłonie f/2.8, gdzie odnotowaliśmy wynik 29% (−0.99 EV). O poziomie niewielkim możemy mówić dopiero dla przysłony f/4.0, gdzie wada ta wynosi 17% (−0.55 EV). Na f/5.6 widzimy dalszy, niewielki spadek do wartości 16% (−0.52 EV), a dalsze przymykanie przysłony nie ma już mierzalnego wpływu na omawianą wadę.

Nikon Z7, JPEG, f/1.8

Poniżej pokazujemy uśredniony w koncentrycznych kręgach przebieg spadku jasności wraz z oddalaniem się od centrum kadru. Wartość liczbowa podana w procentach na każdym rysunku mówi nam, jaką powierzchnię ma obszar ograniczony od góry i z prawej strony wartością 100%, a z dołu prezentowaną krzywą. Mówi nam ona tym samym, ile całościowo światła jest traconego przez efekt winietowania. Proszę nie mylić tych procentów z procentami podawanymi na początku niniejszego rozdziału, bo nie są one ze sobą bezpośrednio powiązane.