W niniejszej tabeli obok Voigtlandera 1.2/50 zestawiliśmy inne jasne obiektywy o ogniskowej 50 mm przeznaczone do pełnoklatkowych bezlusterkowców. Widać wyraźnie, że Voigtlander jest tutaj obiektywem zdecydowaniem najmniejszym, najlżejszym i wyposażonym w gwint filtrów o najmniejszej średnicy. Jednocześnie, razem z Leiką Noctiluksem, jest najprostszy optycznie.

Pozostając wciąż przy rozmiarach, możemy spojrzeć na poniższe zdjęcie, gdzie Voigtlander Nokton 1.2/50 stoi obok Noktona 40 mm f/1.2 oraz Canona EF 50 mm f/1.4 USM. Porównanie do Canona jest bardzo pouczające. Pomimo lepszego światła i bardziej skomplikowanej budowy optycznej, Nokton wcale nie jest od niego większy.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, na którego także metalowym obramowaniu znajdziemy numer seryjny oraz napis „COSINA CO, LTD”. Bagnet otacza styki oraz wewnętrzny tubus, który wykonano z ciemnego, matowego i karbowanego metalu. Wewnątrz tego tubusu znajdziemy tylną soczewkę o średnicy 25 mm. Soczewka ta jest ruchoma i znajduje się najpłycej dla ostrości ustawionej na nieskończoność i chowa się około 1 cm w obudowie, gdy przejdziemy do minimalnego dystansu ustawiania ostrości.
----- R E K L A M A -----

Właściwa obudowa Voigtlandera 1.2/50 jest metalowa i rozpoczyna się nieruchomym, miejscami karbowanym pierścieniem o szerokości 6 mm, na którym znajdziemy szereg elementów. Patrząc z góry zobaczymy czytelną skalę głębi ostrości, która zawiera znaczniki dla przysłon od f/4.0 do f/22. Po prawej stronie skali widnieje oznaczenie ogniskowej obiektywu, a po lewej czerwona kropka ułatwiająca mocowane obiektywu do aparatu oraz oznaczenie bagnetu (w tym przypadku „E-mount”). Po przeciwnej niż skala głębi ostrości stronie obiektywu znajdziemy jeszcze napis „Lens made in Japan”.

Sporą część właściwej obudowy obiektywu zajmuje pierścień do manualnego ustawiania ostrości, który ma szerokość aż 29 mm. Mamy na nim skalę odległości wyrażoną w stopach oraz w metrach i zgrubienie, na którym umieszczono karbowanie i wgłębienia na palce, których zadaniem jest polepszenie uchwytu i komfortu pracy. Pierścień ten pracuje bardzo płynnie i z należytym oporem. Przebieg całego zakresu odległości wymaga obrotu nim o kąt około 140 stopni i jest to wartość, jak na obiektyw manualny o takim świetle, umiarkowana.

Kolejnym elementem jest pierścień do zmiany wartości przysłony. Pracuje on prawidłowo i umożliwia nastawy z krokiem 1/3 EV.

Przednia soczewka ma średnicę 43 mm i jest bardzo nieznacznie schowana w czarnej obudowie. Dodatkowo otacza ją napis z nazwą i parametrami obudowy, nierotujące mocowanie filtrów o średnicy 58 mm oraz gwint do wkręcania metalowej osłony przeciwsłonecznej.

Warto dodać, że ruch pierścienia do manualnego ustawiania ostrości powoduje, że wszystkie elementy obudowy, które znajdują się powyżej (włącznie z pierścieniem przysłon) przesuwają się do przodu powodując powiększenie rozmiarów obiektywu, maksymalnie o około 1 cm.

Jeśli chodzi o konstrukcję optyczną, u testowanego Voigtlandera mamy do czynienia z 8 soczewkami ustawionymi w 6 grupach. Jak już wspomnieliśmy na wstępie, mamy tutaj odejście od klasycznej konstrukcji podwójnego gaussa. Producent zadbał też o zastosowanie elementów specjalnych. Wewnątrz znajdziemy więc dwie soczewki podwójnie asferyczne i jedną soczewkę APD (od ang. abnormal partial dispersion), która jest wykonana ze specjalnego rodzaju szkła niskodyspersyjnego. Imponuje liczba listków na przysłonie, bo wynosi ona aż dwanaście. Ową przysłonę możemy domknąć maksymalnie do wartości f/22.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki oraz metalową osłonę przeciwsłoneczną.