Autofokus

Nikon potrafi także zadbać o to, aby obiektyw o reporterskich parametrach miał autofokus, który sprawdzi się w najróżniejszych sytuacjach. W efekcie, do mechanizmu ustawiania ostrości nie mamy żadnych zastrzeżeń, bo spisywał się on świetnie zarówno podczas pracy w plenerze, jak i w naszym redakcyjnym studio.

Co więcej, poniższe zdjęcia wyraźnie pokazują, ze testowany obiektyw nie pokazywał problemów z ustawianiem ostrości przed lub za właściwym obiektem.

Nikon Z7, 45 mm, f/2.8

Nikon Z7, 75 mm, f/2.8

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od minimalnej odległości ogniskowania do nieskończoności i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Po przeprowadzeniu szeregu testów możemy też pokusić się o skalę odniesienia. Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 8.5% dla najkrótszej ogniskowej i ok. 6% dla najdłuższej. W obu przypadkach mówimy zatem o wartościach średnich. Przy wolniejszych zmianach ostrości oddychanie testowanego Nikkora powinno zatem być jeszcze w miarę akceptowalne. Z takimi wartościami powinny sobie też poradzić algorytmy kompensacji tej wady, o ile tylko firma Nikon zdecyduje się kiedyś takowe zaimplementować w swoich korpusach.