• świetna jakość obrazu w centrum kadru i to w całym zakresie ogniskowych,
• rozsądna jakość obrazu na brzegu matrycy APS-C/DX,
• znikoma podłużna aberracja chromatyczna,
• prawidłowo korygowana poprzeczna aberracja chromatyczna,
• niewielkie winietowanie na matrycy APS-C/DX,
• brak poważniejszych problemów z astygmatyzmem,
• szybki, cichy i celny autofokus.

• jakość obrazu na brzegu pełnej klatki powinna być lepsza,
• zbyt duża koma,
• praca pod ostre światło pozostawia trochę do życzenia,
• duże winietowanie na pełnej klatce.

Niewątpliwą zaletą testowanego Nikkora Z 28-75 mm f/2.8 jest świetna jakość obrazu w centrum kadru oraz cena wynosząca około 4000 złotych, która jest ponad dwa razy niższa od ceny Nikkora Z 24-70 mm f/2.8 S, a która, jednocześnie, prawie wcale nie odbiega od cen analogicznych instrumentów Tamrona i Sigmy.

Odnoszę jednak wrażenie, że Nikon uznał, że połączenie tych dwóch zalet jest w zupełności wystarczające, aby zaspokoić potrzeby mniej wymagających fotografów (albo tych z trochę mniej zasobnym portfelem) i nie do końca wykorzystał potencjał, jaki dawały mu duże rozmiary i duża waga omawianego modelu. Przy włożeniu odrobiny wysiłku więcej, można było troszkę bardziej zadbać o brzegi kadru i lepsze zachowanie przy pracy pod ostre światło.

Nie zmienia to faktu, że Nikkor Z 28-75 mm f/2.8 jest bardzo dobrą i znacznie tańszą alternatywą topowego Nikkora Z 24-70 mm f/2.8 S. Połączony, z jednej strony, z ultraszerokokątnym zoomem klasy 17-28 mm f/2.8 i ewentualnie z niedawno zaprezentowanym teleobiektywem Z 70-180 mm f/2.8 da ogromne możliwości każdemu, nawet bardzo wymagającemu, miłośnikowi fotografii.

Na zakończenie warto jeszcze odnieść się do faktu łudzącego podobieństwa konstrukcji omawianego Nikkora oraz pierwszej wersji Tamrona 28-75 mm. Trudno nie widzieć tutaj bezpośredniego związku, bo nie tylko liczba elementów i grup jest taka sama. Zgadzają się przecież także liczby i położenia elementów specjalnych, a kształty soczewek i odległości między nimi są do siebie bardzo podobne. Oczywiście spoglądając tylko na schematy nie możemy mieć całkowitej pewności, że wszystkie promienie krzywizny i właściwości zastosowanych szkieł są takie same, ale bardzo mocną inspirację naprawdę widać i to na pierwszy rzut oka.

Dożyliśmy więc ciekawych czasów. Jeszcze dekadę czy dwie temu, taka sytuacja byłaby nie do pomyślenia. Z jednej strony mamy bowiem kultową firmę jaką jest Nikon, a z drugiej producenta niezależnego, który, w przeszłości, przez wiele lat, wykonywał tylko i wyłącznie tanie zamienniki, przez wielu pogardliwie nazywane "kundelkami". I teraz Nikon wykorzystuje w swoim najnowszym systemie konstrukcję, z której Tamron zrezygnował, bo wprowadził na rynek lepszego następcę. Czyli mówiąc inaczej, obiektyw przestał być dostatecznie dobry dla Tamrona, więc wykorzystał go Nikon. Świat się kończy...

Oczywiście warto pamiętać, że samym schematem optycznym zdjęć się nie robi. Ważne jest to z jaką jakością wykonano soczewki, jak je ze sobą złożono, jakimi powłokami jej pokryto, jaką zastosowano obudowę, gdzie wstawiono przysłony i karbowania oraz jak wszystko wyczerniono. Nie mówiąc już o silniku autofokusa oraz innej średnicy bagnetu. Wszystko to wpływa nie tylko na jakość uzyskiwanych obrazów, ale także na komfort pracy. Nie powinno więc nas dziwić, że w pewnych kategoriach osiągi testowanego Nikkora są inne pierwszej wersji Tamrona. Zdecydowanie więc warto było przeprowadzić ten test i porównać poczynania obu instrumentów.

W testach wykorzystujemy studyjne lampy błyskowe i światła stałego firm Godox oraz Quadralite dostarczone przez sklep Foto-Tip.pl