Tak jak wspominaliśmy już w rozdziale omawiającym budowę i jakość wykonania obiektywu, praca z tak małymi elementami nie jest komfortowa, szczególnie dla osób z dużymi palcami. Pierścień do ustawiania ostrości jest wąski i chodzi dość luźno, w efekcie dość łatwo o jego przypadkowe przestawienie. Zdecydowanie lepiej byłoby, gdyby praca odbywała się tutaj z większym oporem, a jednocześnie producent powinien zagwarantować możliwość sterowania przysłoną obiektywu nie tylko z poziomu dedykowanego pierścienia, ale także z poziomu korpusu aparatu. To pozwoliłoby w ogóle nie dotykać pierścienia przysłon na obiektywie i dzięki temu uniknąć przypadkowych dotknięć luźnego pierścienia do manualnego ustawiania ostrości.

Oddychanie

Testy oddychania obiektywu, czyli zmiany zawartości filmowanego kadru przy przeostrzaniu, przeprowadzamy przeostrzając manualnie przy domkniętej przysłonie od minimalnej odległości ogniskowania do nieskończoności i sprawdzając, na ile zmieniło się wskutek tego procesu pole widzenia obiektywu.

Po przeprowadzeniu szeregu testów możemy też pokusić się o skalę odniesienia. Zmianę kadru w zakresie od 0 do 5% uważamy za małą. Między 5 a 10% mówimy o poziomie średnim. Zazwyczaj są to też maksymalne wartości, z jakimi są w stanie poradzić sobie algorytmy kompensacji oddychania obecne w niektórych korpusach. Między 10 a 15% będziemy mówić o poziomie dużym, a powyżej 15% o bardzo dużym.

Tak prezentuje się nagranie testowe dla omawianego instrumentu:

W oparciu o powyższe nagranie, porównując stopklatki przed i po przeostrzeniu, możemy oszacować, że oddychanie testowanego obiektywu wynosi około 14%, czyli znajduje się na granicy poziomu dużego i bardzo dużego. Wada ta będzie nam zatem doskwierać w wielu sytuacjach i nie możemy jej uznać za wystarczająco skorygowaną.