Przypomnijmy, że najlepsze obiektywy stałoogniskowe systemu Fujifilm X testowane w ten sposób osiągają wyniki przekraczające 80 lpmm, a poziom przyzwoitości jest ustawiony w okolicach 44–45 lpmm. Rekordowe wyniki osiągane na tej matrycy to okolice 85 lpmm i wyżej. Dotychczas najlepszy wynik uzyskały Fujinon XF 56 mm f/1.2 R WR (92.8 ±1.1 lpmm), Fujinon XF 18 mm f/1.4 R WR (93.5 ±0.9 lpmm) oraz Viltrox 75 mm f/1.2 (99.8 ±1.2 lpmm).

Zobaczmy, jak na tym tle zaprezentowała się Sigma C 23 mm f/1.4 DC DN. Wyniki, jakie uzyskała ona w centrum i na brzegu kadru, są przestawione na poniższym wykresie.

To, co tutaj widzimy, zdecydowanie nam się podoba. Po pierwsze, jak na jasny obiektyw o świetle f/1.4, mamy dobre zachowanie na maksymalnym otworze względnym, gdzie MTFy wyraźnie przekraczają 60 lpmm. Po drugie, notujemy wyraźną poprawę jakości obrazu wraz z przymykaniem przysłony, przez co na f/2.8 i f/4.0 obiektyw zauważalnie przekracza świetny poziom 80 lpmm. Sigma robi więc dokładnie to, czego oczekujemy od wysokiej jakości, jasnej stałki, czyli daje nam dobrą jakość obrazu na maksymalnym otworze względnym, a jednocześnie świetną rozdzielczość po przymknięciu przysłony.

Na tle konkurentów Sigma wypada dobrze. Jej maksymalne osiągi są praktycznie takie same jak u droższego Fujinona XF 23 mm f/1.4 R LM WR, choć warto zaznaczyć, że na maksymalnym otworze względnym to właśnie obiektyw firmowy poczyna sobie lepiej. Odwrotna sytuacja panuje, gdy porównamy Sigmę do Viltroksa AF 23 mm f/1.4 XF. Tutaj maksymalne osiągi przemawiają za Viltroksem, za to zauważalnie gorzej od Sigmy prezentuje się on na f/1.4 i f/2.0.

W przypadku instrumentu tej klasy, bardzo ważne jest to, co dzieje się na brzegu kadru. Mamy przecież do czynienia z jasnym obiektywem szerokokątnym, a więc skorygowanie całego obszaru obrazowania wcale nie jest łatwym zadaniem. Tymczasem Sigma wywiązała się z niego wzorowo. MTFy notowane na brzegu wcale nie są dużo niższe niż te w centrum, przez co nawet na f/1.4 notujemy rezultat zauważalnie powyżej 50 lpmm, a więc bezpiecznie powyżej naszej granicy przyzwoitości. Przymknięcie przysłony pozwala podprowadzić rozdzielczość pod bardzo wysoką wartość 70 lpmm.

Tutaj ponownie maksymalne osiągi Sigmy są podobne do maksymalnych osiągów Fujinona, natomiast przewaga tego ostatniego instrumentu zaznacza się dla przysłon f/1.4 i f/2.0. Oba te obiektywy w zasadzie nokautują Viltroksa, którego zachowanie na brzegu kadru było naprawdę słabe.

Podsumowując, w kategorii rozdzielczości Sigma C 23 mm f/1.4 DC DN nie pokazała nawet małego śladu słabych punktów i zasłużyła na bardzo wysoką ocenę. Brawo!

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Fujifilm X-T2, JPEG, f/1.4/td>

Fujifilm X-T2, JPEG, f/2.8