Ciekawym uzupełnieniem poprzedniego rozdziału, gdzie mogliśmy wizualnie ocenić jakość zdjęć JPEG z aparatu Panasonic G2, jest poniższy wykres przedstawiający liczbową wartość szumu w zależności od czułości. Krzywa szumu na tym wykresie załamuje się pomiędzy ISO 400 a 800, co sugeruje jednoznacznie, że aparat włącza w tym miejscu odszumianie, mimo, że wcześniej zostało ono wyłączone w menu. Tym sposobem powyżej ISO 800 zdjęcia JPEG są lekko odszumione, co poprawia wizualną ocenę zdjęć z G2. Na szczęście struktura szumu na tych zdjęciach jest drobnoziarnista, dzięki czemu przy odszumianiu ilość szczegółów na zdjęciu nie spada drastycznie.

Choć G2 tak czy owak odszumia, to w menu znajdziemy funkcję redukcji szumów. Efekt jej działania obrazują poniższe wycinki.

ISO 6400
NR −2
NR 0
NR 2

Przyjrzyjmy się teraz zdjęciom zapisanym w surowym formacie. RAW-y z G2 wywołaliśmy programem dcraw i zapisaliśmy jako 24-bitowe TIFF-y.

ISO 100
G2
GF1
NX10
E-P1
ISO 200
G2
GF1
NX10
E-P1
ISO 400
G2
GF1
NX10
E-P1
ISO 800
G2
GF1
NX10
E-P1
ISO 1600
G2
GF1
NX10
E-P1
ISO 3200
G2
GF1
NX10
E-P1
6400 ISO
G2
E-P1

Zdjęcia RAW z Panasonika G2 i GF1 oraz Olympusa E-P1 wyglądają bardzo podobnie. Trudno jest wizualnie ocenić, który z tych aparatów generuje lepszej jakości zdjęcia. Dopiero porównując wykresy szumu można doszukiwać się minimalnej przewagi testowanego tutaj Panasonika G2. W jego przypadku wartości szumu na najwyższych czułościach są minimalnie mniejsze niż w EP-1 i GF1. Te różnice pozostają jednak bez znaczenia biorąc pod uwagę wysoki poziom szumu na tych zdjęciach.

Mniejsze szumy G2 w stosunku do GF1 mogą sugerować, że wysokie MTF-y bezlusterkowców firm Panasonic i Olympus to nie tylko efekt słabszego filtra AA, ale także efekt lekkiego wyostrzania RAW-ów. Przy wyostrzaniu rośnie nam poziom szumów. Panasonic G2, w jednej współrzędnej, notuje znacznie niższe MTF-y niż GF1 czy E-PL1. Brak wyostrzania w tej współrzędnej, jednoznacznie tłumaczyłby także niższe szumy G2.

Zupełnie inny charakter zdjęć, niż te trzy aparaty systemu Mikro 4/3, pokazuje Samusung NX10. To także bezlusterkowiec, ale posiadający 14-megapikselową matrycę formatu APS-C. Przypomnijmy, że obecne aparaty systemu Mikro 4/3 bazują na 12-megapikselowych matrycach typu Live MOS. Wywołane zdjęcia RAW z NX10 mają mocniejszy filtr AA i na pewno nie są wyostrzane. Jednak nie widać na nich ani więcej, ani mniej szczegółów niż u konkurencji, a na najwyższych czułościach da się zauważyć mniejsze szumy o około 1 EV w stosunku do Panasoników i niemal 2 EV w porównaniu z E-P1.

Darki

Panasonic G2 zapisuje RAW-y w postaci 12-bitowej, co odpowiada maksymalnemu poziomowi sygnału równemu 4096. Po wykonaniu 3-minutowych ekspozycji bez dopływu światła, RAW-y zostały wywołane programem dcraw, ale tak, aby uzyskać obraz jeszcze sprzed interpolacji. Sygnał w 48-bitowych plikach ograniczyliśmy jednak do zakresu od 0 do 255, tak aby pokazać to co najważniejsze. Biel na tych zdjęciach odpowiada wartościom wyższym niż 255. Oś pionowa histogramów dla zdjęć RAW ma zakres od 0 do 100.000 zliczeń.

Darki zapisane w aparacie w formacie JPEG nie zostały przez nas poddane żadnym obróbkom. Odpowiednie dla nich histogramy zostały wykonane w skali logarytmicznej, ponieważ taka skala pozwala na lepsze zobrazowanie sygnału bliskiego zeru.

ISO	Dark Frame	Crop	Histogram
100 (RAW)
100 (JPEG)
200 (RAW)
200 (JPEG)
400 (RAW)
400 (JPEG)
800 (RAW)
800 (JPEG)
1600 (RAW)
1600 (JPEG)
3200 (RAW)
1600 (JPEG)
6400 (RAW)
1600 (JPEG)

Histogramy dla surowych plików nie mają niestety typowego gaussowskiego rozkładu. Maksimum jest bardzo blisko zera, a sam kształt histogramu (połowa dzwonu) wskazuje wyraźnie na wyzerowanie połowy sygnału. Jest to oznaka ingerowania w zdjęcia RAW, które z definicji powinny być surowym sygnałem z matrycy. Przypomina to jednak analogiczną sytuację dla Panasonika GF1 i Samsunga NX10, a także dla Olympusa, choć w jego przypadku mieliśmy do czynienia z tym zjawiskiem tylko na najwyższych czułościach.

Na koniec dla porządku przedstawiamy wartości średniej i odchylenia standardowego rozkładu sygnału zarejestrowanego na matrycy w ciągu 3-minutowej ciemnej ekspozycji.