Na pierwszy rzut oka Sony A7 II sprawia wrażenie zauważalnie większego od poprzedniego modelu. Co ciekawe, szerokość obu modeli jest taka sama, a w wysokości różnica jest w zasadzie minimalna, bowiem nowy model jest tylko o 1.3 mm wyższy. Za owe wrażenie odpowiedzialna jest głównie grubość aparatu. W A7 II jest ona o 11.5 mm większa. Po pierwsze częściowemu pogrubieniu uległa główna część korpusu, ale dodatkowo zwiększyła się również rękojeść. Warto dodać, że nowy model jest o niemal 34% (140 gramów) cięższy od poprzednika.

----- R E K L A M A -----

Do jakości wykonania A7 II podobnie jak w przypadku poprzednika nie mamy zastrzeżeń. Górny i przedni element korpusu oraz wewnętrzny szkielet wykonano bowiem z lekkich i wytrzymałych stopów magnezu. Konstrukcja zachowuje sztywność i należy dodać, że zadbano o wysoką jakość wykonania elementów aparatu oraz ich spasowanie. Rękojeść oraz prawa część tylnej ścianki została pokryta gumowym tworzywem o fakturze skóry. Dzięki niemu oraz dobrze wyprofilowanemu i sporemu uchwytowi, A7 II trzyma się bardzo wygodnie. Drobne zastrzeżenia można mieć jedynie do klapki zamykającej komorę karty pamięci. Po zamknięciu nie trzyma się ona zbyt pewnie i dość łatwo przypadkowo ją otworzyć. Podczas testu zdarzyło nam się to kilka razy.

Zasilanie i gniazda

Zasilanie aparatu odbywa się przy użyciu akumulatora litowo-jonowego NP-FW50 (tego samego co u poprzednika) o pojemności 1080 mAh i napięciu 7,2 V. Jego teoretyczna wydajność wynosi 270 zdjęć. W praktyce, podczas testów pełny akumulator wystarczał na wykonywanie nawet do około 400 zdjęć. Trzeba jednak nadmienić, że nie korzystaliśmy w tym czasie ze stabilizacji matrycy. Istotną zaletą systemu zasilania testowanego aparatu jest precyzyjny, procentowy wskaźnik zużycia akumulatora, który pozwala z dużą dokładnością kontrolować poziom jego naładowania. Ładowanie akumulatora odbywa się bezpośrednio w aparacie za pomocą ładowarki podłączonej do gniazda USB. Dodatkowo, energię elektryczną można dostarczać za pomocą zasilacza sieciowego AC-PW20 (do nabycia oddzielnie).

W ofercie producenta znajduje się także uchwyt do zdjęć pionowych (VG-C2EM) z pojemnikiem na dwie baterie.

Komora akumulatora znajduje się na spodzie korpusu, zamykana pod plastikową klapką. Z kolei slot kart SD/SDHC/SDXC (oraz Memory Stick PRO Duo, PRO-HG Duo, XC-HG Duo) dostępny jest na prawej ściance aparatu, także osłonięty klapką.

Na lewej ściance korpusu zgromadzono szereg gniazd i złączy komunikacyjnych. Patrząc od góry natrafimy na:

• wejście mikrofonu stereo (minijack 3.5 mm),
• wyjście słuchawkowe (minijack 3.5 mm),
• złącze wielofunkcyjne (USB, gniazdo wężyka spustowego RM-VPR1) z diodą sygnalizacji ładowania obok,
• wyjście HDMI (typu D).

Złącza zamykane są dwiema dobrze przylegającymi plastikowymi zaślepkami.

Omawiając złącza warto również wspomnieć o stopce Multi-Interface. Poza tym, że jest to stopka o standardowym rozmiarze i kształcie, została w przedniej części wyposażona w szereg styków, które umożliwiają komunikację z dodatkowymi akcesoriami firmy Sony.

Przyciski

W zakresie elementów sterujących zaszły pewne zmiany w stosunku do poprzednika, aczkolwiek dotyczą one głównie górnej ścianki aparatu.

W tym samym miejscu, czyli bezpośrednio po prawej stronie stopki Multi-Interface, znajduje się koło trybów pracy aparatu. Zgromadzono na nim następujące pozycje:

• Auto – tryby automatyczne iAuto oraz iAuto+,
• P – tryb półautomatyczny,
• A – tryb preselekcji przysłony,
• S – tryb preselekcji migawki,
• M – tryb manualny,
• 1,2 – przywołanie konfiguracji z pamięci MR,
• Film – tryb wideo,
• Panoramy,
• SCN – programy tematyczne (Portret, Sporty, Makro, Krajobraz, Zachód słońca, Nocny widok, Z ręki o zmierzchu, Nocny portret, Korekcja drgań).

Swojego miejsca nie zmieniło również pokrętło kompensacji ekspozycji. Tak jak w poprzednim modelu umożliwia ono regulację tego parametru w zakresie ±3 EV, ze skokiem 1/3 EV. Zdecydowano się jednak przesunąć spust migawki i okalający go włącznik aparatu bezpośrednio nad rękojeść. To wymusiło również przeniesienie pokrętła sterującego, które w A7 II znalazło się na przodzie rękojeści tuż przy górnym brzegu. Dzięki tym zmianom, znalazło się miejsce na dodatkowy przycisk programowalny i na górnej ściance w nowym modelu mamy ich dwa: C1 i C2. Spójrzmy teraz do tylną ściankę aparatu.

Po lewej stronie wizjera widzimy guzik MENU. Symetrycznie po prawej znajduje się kolejny programowalny przycisk, oznaczony w A7 II jako C3. W trybie odtwarzania służy on do włączenia powiększonego widoku zdjęcia. Obok niego widzimy tylne pokrętło sterujące, którym możemy regulować stopień tego powiększenia. Pod nim zlokalizowano przełącznik AF/MF–AEL z przyciskiem pośrodku niego. Za pomocą owego przełącznika zmieniamy jedną z dwóch funkcji guzika, które definiujemy w menu. Podczas przeglądania zdjęć natomiast włączamy nim widok miniatur. Idąc dalej w dół, natrafiamy na guzik Fn uruchamiający podręczne menu funkcyjne. Alternatywnie, pozwala on na wysłanie wybranego zdjęcia do urządzenie mobilnego. Niżej znajduje się wybierak wielofunkcyjny z kółkiem regulacyjnym. Wszystkie jego przyciski możemy zaprogramować, a także wspomniane kółko. Domyślnie jednak funkcje poszczególnych kierunków są następujące:

• góra – DISP – zmiana sposobu wyświetlania obrazu podczas fotografowania i odtwarzania,
• lewo – tryb pracy migawki (zdjęcia seryjne, samowyzwalacz),
• prawo – ISO – czułość,
• dół – brak.

Na samym dole znajdziemy jeszcze guzik wejścia do trybu odtwarzania oraz ostatni z programowalnych przycisków C4 (który służy również do kasowania zdjęć). Na prawej krawędzi tylnej ścianki, tak jak u poprzednika, zlokalizowano przycisk nagrywania wideo.

Na przedniej ściance aparatu mamy w zasadzie tylko przycisk blokady bagnetu. Można jeszcze przypomnieć o pokrętle sterującym umieszczonym z przodu rękojeści w jej górnej części.

Sony A7 II, tak jak jego poprzednik, jest w dużym zakresie konfigurowalny. Możliwe jest przypisanie funkcji do dziesięciu klawiszy C1, C2, C3, C4, przycisku w przełączniku AF/MF–AEL (dzięki któremu jest on dwufunkcyjny) i guzikom wybieraka czterokierunkowego (łącznie ze środkowym). Lista funkcji, jakie możemy do nich zaprogramować obejmuje:

• standard – wybór pola AF (tylko środkowy przycisk wybieraka),
• tryb pracy migawki,
• tryb błysku,
• korekcja błysku,
• tryb ostrości,
• obszar ostrości,
• ustawienia ostrości,
• kompensacja ekspozycji,
• czułość ISO,
• tryb pomiaru ekspozycji,
• balans bieli,
• tryby DRO/Auto HDR,
• strefa twórcza (czyli profile kolorystyczne),
• efekt wizualny (czyli filtry cyfrowe),
• profil zdjęcia,
• wykrywanie uśmiechu i twarzy,
• efekt gładkiej skóry,
• automatyczne kadrowanie portretowe,
• SteadyShot,
• regulacja SteadyShot,
• długość ogniskowej SteadyShot,
• poziom nagrywania audio,
• rozmiar obrazu,
• format obrazu,
• jakość obrazu,
• przewodnik w aparacie,
• pamięć MR,
• blokada AEL (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• przełącznik AEL,
• blokadę AEL (w trybie punktowego pomiaru ekspozycji) (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• przełącznik AEL (w trybie punktowego pomiaru ekspozycji),
• pamięć blokady FEL (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• zmiana blokady FEL,
• pamięć blokady FEL/AEL (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• zmiana blokady FEL/AEL,
• blokadę regulacji AF/MF (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• zmiana regulacji AF/MF,
• AF z podążaniem,
• AF priorytet oczu (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• AF włączony (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• blokada fokusa (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• podgląd przysłony (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• podgląd zdjęcia (tylko C1–4, środ. p. wyb.),
• zoom,
• powiększenie,
• wyłącz monitor,
• zebra,
• linie siatki,
• wyświetlanie znaku (filmy),
• wyświetlanie poziomu dźwięku,
• poziom zarysu,
• kolor zarysu,
• wyślij do smartfona,
• pobierz aplikację,
• lista aplikacji,
• jasność monitora,
• przełączenie wyświetlania TC/UB,
• nieustawiona.

Co więcej, do obrotowego kółka wybieraka także możemy przypisać jedną z czterech funkcji. Są to:

• ISO,
• balans bieli,
• strefa twórcza,
• efekt wizualny,
• nie ustawiona.

Menu

W Sony A7 II znajdziemy menu, zorganizowane w taki sam sposób jak u poprzednika. Zostało ono zatem podzielone na 6 grup ułożonych w formie poziomych zakładek, których nie trzeba przewijać w pionie. Dzięki temu jest bardzo czytelne i funkcjonalne. Poszczególne grupy zawierają menu:

• ustawień fotografowania (7 zakładek),
• ustawień niestandardowych (6 zakładek),
• sieci bezprzewodowej (2 zakładki),
• aplikacji (1 zakładka),
• odtwarzania (2 zakładki),
• ustawień (6 zakładek).

Wciśnięcie guzika MENU powoduje wyświetlenie powyższych kategorii w formie menu kafelkowego. Możemy je jednak zdezaktywować – zobaczymy wówczas poszczególne opcje w pierwszej lub ostatnio używanej zakładce (do zdefiniowania w menu).

Filmy przedstawiające elementy poszczególnych kategorii menu prezentujemy poniżej.

Menu fotografowania

Menu ustawień niestandardowych

Menu sieci bezprzewodowej

Menu aplikacji

Menu odtwarzania

Menu ustawień

Bardzo ciekawym rozwiązaniem jest możliwość samodzielnego określenia zawartości menu funkcyjnego. Do dyspozycji mamy 12 pozycji (dwa rzędy po 6 ikon), a lista dostępnych opcji wygląda następująco:

• tryb pracy migawki,
• tryb błysku,
• korekcja błysku,
• tryb ostrości,
• obszar ostrości,
• kompensacja ekspozycji,
• czułość ISO,
• tryb pomiaru ekspozycji,
• balans bieli,
• tryby DRO/Auto HDR,
• strefa twórcza (czyli profile kolorystyczne),
• tryb fotografowania,
• efekt wizualny (czyli filtry cyfrowe),
• profil zdjęcia,
• AF z podążaniem,
• wykrywanie uśmiechu i twarzy,
• efekt gładkiej skóry,
• automatyczne kadrowanie portretowe,
• rozmiar obrazu,
• format obrazu,
• jakość obrazu,
• SteadyShot,
• regulacja SteadyShot,
• długość ogniskowej SteadyShot,
• poziom nagrywania audio,
• zebra,
• linie siatki,
• wyświetlanie znaku,
• wyświetlanie poziomu dźwięku,
• poziom zarysu,
• kolor zarysu,
• nieustawiona.

Menu funkcyjne

Wyświetlacz

Testowany aparat wyposażono w 3-calowy monitor LCD, którego rozdzielczość jest o 33% większa niż u poprzednika i wynosi 1 228 800 punktów. Do jakości prezentowanego obrazu w dobrym oświetleniu nie mamy zastrzeżeń, bowiem jest on bardzo czytelny. Jasność ekranu można regulować w 5 stopniach. W menu udostępniono także opcję „Słoneczny dzień”, która powoduje maksymalne zwiększenie jasności LCD. Z kolei w ciemnym otoczeniu daje nieco się we znaki szum widoczny na podglądzie obrazu. Przy pracy w ostrym świetle słonecznym ekran spisuje się dobrze, ale warto go jednak maksymalnie rozjaśnić w takiej sytuacji. Odbicia otoczenia, które mogą pojawić się na wyświetlaczu, nie są uciążliwe.

Ekran umieszczono na odchylanym przegubie, co zwiększa jego funkcjonalność. Zyskujemy możliwość odchylenia go o 107 stopni w górę lub 41 stopni w dół.

Podczas fotografowania przycisk DISP służy do przełączania zakresu informacji dostępnych na wyświetlaczu. Dostępnych jest 6 wariantów:

• wyświetlanie graficzne – obraz z parametrami ekspozycji oraz informacjami m.in. nt. rozdzielczości, jakości obrazu oraz proporcji boków rejestrowanych zdjęć, wskaźnik baterii oraz graficzną skalę migawki i przysłony,
• wyświetlanie wszystkich informacji – obraz z parametrami ekspozycji oraz szereg ikon zajmujących prawą i lewą krawędź monitora, odnoszących się do opcji dostępnych w menu funkcyjnym Fn, ale w domyślnym układzie,
• brak informacji – czysty obraz z parametrami ekspozycji,
• histogram – obraz, histogram oraz parametry ekspozycji,
• poziom – obraz, cyfrowa poziomica oraz parametry ekspozycji,
• wizjer – brak podglądu fotografowanego obrazu; widoczne ikony odnoszące się do wybranych opcji zawartych w menu funkcyjnym (w domyślnym układzie), ułożone w formie tabelki, oprócz tego wyświetlane są parametry oraz drabinka ekspozycji, a także cyfrowa poziomica i histogram luminancji.

Do dyspozycji mamy również możliwość osobnego włączenia pomocniczej siatki kadrowania (3 rodzaje). Możemy także skorzystać z funkcji Zebry, która powoduje zaznaczanie obszarów o ustalonym poziomie jasności. Dostępne ustawienia pozwalają wybrać poziom jasności od 70% do ponad 100% z krokiem 5 punktów procentowych.

W trybie przeglądania zdjęć możemy oglądać pojedynczą fotografię w trybie pełnoekranowym oraz z wyświetleniem podstawowych parametrów naświetlania i informacji o pliku, a także w szczegółowym widoku z histogramem luminancji oraz dla poszczególnych kanałów RGB. Powiększenia widoku zdjęć dokonujemy przy pomocy przycisku z symbolem lupy oraz tylnego kółka sterującego (przednie służy wówczas do przeglądania zdjęć w powiększeniu). Widok miniatur obejmuje siatkę 3×3 oraz 5×5 szt. W tym trybie możemy zdecydować, czy chcemy oglądać zdjęcia, widok kalendarza, czy katalog z filmami MP4, XAVC S lub AVCHD.

Filmowanie

W Sony A7 II znajdziemy dedykowany przycisk pozwalający rozpocząć nagrywanie filmów w dowolnym momencie. Ponieważ jest on umieszczony w dość specyficznym miejscu, należy chwycić aparat oburącz, by wygodnie filmować. Rejestracja odbywa się w takim trybie, jaki mamy aktualnie ustawiony na kółku trybów pracy. Ustawienie go w pozycji „Film” pozwala na modyfikowanie wielu ustawień, np. wyboru spośród trybów PASM. Mamy możliwość regulacji parametrów ekspozycji (odpowiednich dla konkretnego trybu), również w trakcie nagrywania. Zakres dostępnych czułości to 200–25600 ISO. Ustawianie ostrości może odbywać się w trybie AF-C (ciągłym) z możliwością wymuszenia ogniskowania przyciskiem spustu migawki, jak również ręcznie. Nie należy także zapominać o funkcji focus-peaking.

Filmy nagrywane są w trzech formatach: XAVC S, AVCHD lub MP4 z użyciem kodeka MPEG-4 AVC/H.264. Dostępne są następujące tryby zapisu:

• format XAVC S Full HD (1920×1080px)
  • 50p, 50 Mb/s,
  • 25p, 50 Mb/s,
• format AVCHD Full HD (1920×1080px)
  • 50i, 24 Mb/s (FX),
  • 50i, 17 Mb/s (FH),
  • 50p, 28 Mb/s (PS),
  • 25p, 24 Mb/s (FX),
  • 25p, 17 Mb/s (FH),
• format MP4
  • HD (1440×1080px), 12 Mb/s, 25 kl/s,
  • VGA (640×480px), 3 Mb/s, 25 kl/s.

W A7 II podobnie jak w modelu A7S odnajdziemy tryb podwójnego nagrywania. Jego działanie polega na rejestrowaniu filmu w formacie MP4 (720p 25 kl/s) obok wybranego wcześniej XAVC S lub AVCHD. Aparat jest wyposażony we wbudowany mikrofon stereo i rejestruje dźwięk w systemie Dolby Digital. Możemy także podłączyć zewnętrzny mikrofon np. ECM-CG50, XYST1M, czy XLR-K1M. Mikrofony nieposiadające własnego źródła energii są zasilane ze złącza w aparacie. W menu znajduje się funkcja, która pozwala redukować dźwięk szumu wiatru.

A7 II pozwala na stosowanie profili obrazu podczas nagrywania, które umożliwiają precyzyjne ustawienia właściwości obrazu. Ich opis zamieściliśmy w rozdziale szóstym. Oprócz tego możemy skorzystać ze standardowych „Efektów wizualnych”, wśród których znajdziemy następujące pozycje:

• Aparat zabawka,
• Kolor pop,
• Posteryzacja,
• Zdjęcie retro,
• High-key: Miękki,
• Kolor częściowy,
• Czarno-biały o dużym kontraście.

Z innych funkcji przeznaczonych dla zaawansowanych użytkowników w A7S znajdziemy także bity użytkownika oraz obsługę kodów czasowych, które wykorzystywane są do synchronizacji obrazu i dźwięku przy nagrywaniu ujęć z kilku aparatów czy kamer i ułatwiają późniejszy proces edycji na komputerze.

Filmowanie nie sprawia większych kłopotów. Ciągły autofocus sprawuje się nieźle, choć potrafi czasem zbyt długo szukać ostrości – nawet przy dobrym oświetleniu.

Przykładowe filmy

Przykładowe filmy o numerach 1, 3, 4, 5, 6, 9, 8, 11, 13, 14, 15, 17, 19, 20, 29, 31 i 32 zostały nagrane z użyciem obiektywu Sony Carl Zeiss Sonnar T* FE 35 mm f/2.8 ZA. Przy pozostałych natomiast wykorzystaliśmy Sony FE 28–70 mm f/3.5–5.6 OSS.

• film 1 – XAVC S 1920×1080px 50p, 130 MB,
• film 2 – XAVC S 1920×1080px 50p, 126 MB,
• film 3 – XAVC S 1920×1080px 50p, 138 MB (ISO 12800),
• film 4 – XAVC S 1920×1080px 50p, 147 MB (ISO 25600),
• film 5 – XAVC S 1920×1080px 25p, 116 MB,
• film 6 – AVCHD 1920×1080px 50i FX, 54.0 MB,
• film 7 – AVCHD 1920×1080px 50i FX, 55.0 MB,
• film 8 – AVCHD 1920×1080px 50i FX, 59.4 MB (ISO 12800),
• film 9 – AVCHD 1920×1080px 50i FH, 40.1 MB,
• film 10 – AVCHD 1920×1080px 50i FH, 41.0 MB,
• film 11 – AVCHD 1920×1080px 50p PS, 62.6 MB,
• film 12 – AVCHD 1920×1080px 50p PS, 66.4 MB,
• film 13 – AVCHD 1920×1080px 50p PS, 71.3 MB (ISO 12800),
• film 14 – AVCHD 1920×1080px 50p PS, 66.5 MB (ISO 1600, migawka 1/6 s),
• film 15 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 51.0 MB,
• film 16 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 58.4 MB (ISO 12800),
• film 17 – AVCHD 1920×1080px 25p FH, 40.7 MB,
• film 18 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 53.5 MB (ciągły AF 70mm),
• film 19 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 61.9 MB (ciągły AF 35mm),
• film 20 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 60.2 MB (SteadyShot ON 35mm),
• film 21 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 64.4 MB (SteadyShot ON 70mm),
• film 22 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.0 MB (ef.wiz. Aparat zabawka: ciepły),
• film 23 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.7 MB (ef.wiz. Kolor pop),
• film 24 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.5 MB (ef.wiz. Posteryzacja kolor),
• film 25 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.2 MB (ef.wiz. Retro),
• film 26 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.9 MB (ef.wiz. High-key miękki),
• film 27 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 43.1 MB (ef.wiz. Czarno-białe z zachowaniem pojedynczego koloru),
• film 28 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.0 MB (ef.wiz. Czarno-białe z dużym kontrastem),
• film 29 – MP4 1440×1080px 25 kl/s, 30.6 MB,
• film 30 – MP4 1440×1080px 25 kl/s, 32.0 MB,
• film 31 – MP4 1440×1080px 25 kl/s, 32.1 MB (ISO 12800),
• film 32 – MP4 640×480px 25 kl/s, 7.98 MB.

Przykładowe filmy – gamma oraz tryby kolorystyczne

• film 33 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.7 MB, gamma – movie,
• film 34 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.8 MB, gamma – still,
• film 35 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.7 MB, gamma – cine 1,
• film 36 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.4 MB, gamma – cine 2,
• film 37 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.2 MB, gamma – cine 3,
• film 38 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.9 MB, gamma – cine 4,
• film 39 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.9 MB, gamma – ITU709,
• film 40 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.9 MB, gamma – ITU709 (800%),
• film 41 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.9 MB, gamma – S-Log2,
• film 42 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.0 MB, tryb koloru – movie,
• film 43 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 44.8 MB, tryb koloru – still,
• film 44 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.1 MB, tryb koloru – cinema,
• film 45 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.5 MB, tryb koloru – pro,
• film 46 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 41.7 MB, tryb koloru – matryca ITU709,
• film 47 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 42.0 MB, tryb koloru – czerń i biel,
• film 48 – AVCHD 1920×1080px 25p FX, 40.5 MB, tryb koloru – s-gamut.

Wizjer

W tej kategorii w stosunku do poprzednika nic się nie zmieniło. W A7 II mamy zatem elektroniczny wizjer XGA OLED Tru-Finder o efektywnej rozdzielczości wynoszącej 2 359 296 punktów i rozmiarze 0.5 cala. Jego powiększenie wynosi x0.71, pokrywa ok. 100% kadru, a jego punkt oczny wynosi 22 mm. Korekcja dioptrii jest możliwa w zakresie od −4 do +3. Podobnie jak w przypadku wyświetlacza, jasność można regulować ręcznie (w 3-stopniowej skali), bądź zdać się na automatykę aparatu. Przy wizjerze umieszczony został czujnik zbliżeniowy, który automatyczne przełącza podgląd z wyświetlacza na wizjer po przyłożeniu do niego oka.

Informacje i wskaźniki wyświetlane w wizjerze zmieniamy także za pomocą klawisza DISP. Co więcej, nie różnią się one od tych prezentowanych na LCD. Wyjątek stanowi tryb „wizjer” (tabelka z parametrami naświetlania), który z racji braku podglądu fotografowanego obrazu nie miałby w tym wypadku większego zastosowania. Naturalnie, korzystając z wizjera możemy zmieniać ustawienia w menu głównym i funkcyjnym, a także przeglądać wykonane fotografie.

Jakość wyświetlanego obrazu w EVF jest bardzo dobra, choć nie jest on szczególnie jasny. Podczas testów porównaliśmy go z celownikiem OM-D E-M10 i okazało się, że ten zastosowany w Olympusie daje jaśniejszy obraz. Do zalet wizjera w A7 II z pewnością można zaliczyć duży rozmiar. Warto też dodać, że przy niedostatecznym oświetleniu smużenie zaczyna trochę dawać się we znaki.