Zobaczmy więc, jak na tym tle wygląda zachowanie Sigmy 1.4/16 w centrum i na brzegu kadru Mikro 4/3.

W centrum kadru, na maksymalnym otworze względnym, wyniki sięgają 55 lpmm, a więc poziom przyzwoitości jest osiągnięty, choć przekroczono go nieznacznie. Podobne osiągi w tym miejscu prezentowała tak chwalona przez nas Sigma C 30 mm f/1.4 DC DN, a przecież model o parametrach 1.4/16 jest trudniejszy w wykonaniu.

Wraz z przymykaniem przysłony testowany obiektyw błyskawicznie rozwija skrzydła. Na f/2.0 MTF-y sięgają już bardzo wysokiej wartości 83 lpmm, a na f/2.8 mamy ocierający się o rekordy wynik 90.2 lpmm. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że poprzedni rekord należy do obiektywu kilkukrotnie od Sigmy droższego, rezultaty testowanego obiektywu możemy uznać za rewelacyjne.

Gdy spojrzymy na brzeg kadru, sytuacja nie będzie już tak idealna. Na maksymalnym otworze względnym mamy obraz ledwo ocierający się o użyteczność. Aby ją zapewnić musimy lekko przymknąć przysłonę. W przeciwieństwie do centrum kadru, tutaj przymykanie przysłony ma dużo mniejszy wpływ na wzrost MTF-ów. Maksimum rozdzielczości osiągane jest dopiero na przysłonie f/5.6, gdzie wyniki docierają do ponad 65 lpmm. To dobry poziom.

Ponieważ Sigma C 16 mm f/1.4 DC DN jest obiektywem przeznaczonym do pokrycia matrycy APS-C, zdecydowaliśmy się sprawdzić jej rozdzielczość także w oparciu o aparat Sony A7R II używany w trybie APS-C. Jeśli wyniki wyrażamy w lpmm (czyli dokładnie tak jak robimy to w naszych testach), osiągi na matrycy APS-C mogą być tutaj bezpośrednio porównywane do rezultatów obiektywów pełnoklatkowych testowanych w oparciu o ten aparat. Tak więc, w przypadku tego bezlusterkowca za poziom przyzwoitości uznajemy wyniki na poziomie 39–41 lpmm, a najlepsze obiektywy stałoogniskowe notują rezultaty sięgające 70 lpmm. Jak dotychczas, najlepsze wyniki odnotowała Tokina Fírin 20 mm f/2 FE MF (72.6 lpmm) i Voigtlander Apo-Lanthar 65 mm f/2 Aspherical 1:2 Macro (78.5 lpmm).

Sprawdźmy więc, jak na tym tle wypada Sigma C 16 mm f/1.4 DC DN wyposażona w bagnet Sony E.

Robiąc zdjęcia przykładowe i zdjęcia w studio, odnosiłem wrażenie, że egzemplarz na mocowaniu Sony E jest ciut ostrzejszy na f/1.4 niż sztuka z bagnetem Mikro 4/3. Pomiary to potwierdzają. Na f/1.4 mamy tutaj wynik 54 lpmm, a więc tylko ciut mniejszy niż uzyskany na gęściej upakowanej matrycy Olympusa. Tutaj więc odległość od poziomu przyzwoitości jest większa, a obraz w okolicach maksymalnego otworu względnego może być uznawany za trochę ostrzejszy. Po przymknięciu przysłony zachowanie jest jednak praktycznie identyczne jak w drugim egzemplarzu. Rozdzielczość błyskawicznie rośnie, by na f/2.0 sięgać 68 lpmm, a na f/2.8 docierać do wartości 78.5 lpmm, a więc dokładnie takiej samej, jak rekordowy wynik Voigtlandera 2/65. Brawo Sigma!

Zachowanie na brzegu kadru jest podobne jak poprzednio. Na maksymalnym otworze względnym obraz jest na granicy użyteczności. Potem, wraz z przymykaniem przysłony, jego jakość poprawia się, ale dość powoli. Maksimum osiągane jest na otworze względnym f/5.6 i osiągane MTF-y trzymają się tam rozsądnego wyniku w okolicach 53 lpmm. Warto zwrócić uwagę, że wzrost MTF-ów wraz z przymykaniem przysłony jest tutaj wolniejszy niż w przypadku testu na E-M5 II, ale jest to zrozumiałe, bo mamy tutaj do czynienia z większym detektorem.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-M5 II, JPEG, f/1.4

Olympus E-M5 II, JPEG, f/2.8

Sony A7R II, JPEG, f/1.4

Sony A7R II, JPEG, f/2.8