Niniejsza tabela przedstawia porównanie podstawowych parametrów testowanej Sigmy oraz innych pełnoklatkowych modeli o podobnym kącie widzenia. Mamy wrażenie, że czegokolwiek byśmy do tej tabeli nie wstawili, na tle każdego instrumentu Sigma A 1.4/40 byłaby obiektywem wielkim i ciężkim. Warto zwrócić uwagę, że już 35-ka i 50-ka z linii Art były instrumentami skomplikowanymi optycznie, bo zawierały aż 13 soczewek. W przypadku nowego modelu, liczba elementów optycznych zwiększyła się do aż 16.

Jak duża jest Sigma A 40 mm f/1.4 DG HSM pokazuje poniższe zdjęcie. Całkiem spora Sigma A 35 mm f/1.4 DG HSM wygląda przy niej na obiektyw niewielki i zgrabny. Klasyczna, gaussowska 1.4/50 marki Sony, której konstrukcja wywodzi się bezpośrednio z czasów lustrzankowego systemu Minolty, prezentuje się jak obiektyw przeznaczony na detektor kilkukrotnie mniejszy, a przecież też jest dedykowana na pełną klatkę.

Testowany obiektyw rozpoczyna się metalowym bagnetem, który otacza styki i tylną soczewkę obiektywu o średnicy 32 mm. Soczewka ta jest ruchoma i znajduje się na równi z bagnetem dla ostrości ustawionej na nieskończoność oraz chowa się około 1 cm w obudowę przy przejściu do minimalnej odległości ogniskowania. Odsłaniane wnętrze tubusu jest dobrze zmatowione i karbowane – nie widać tam żadnych szpar. Dla odmiany przednia soczewka jest nieruchoma, co oznacza, że podczas ustawiania ostrości zmienia się układ optyczny, a przez to także ogniskowa.
----- R E K L A M A -----

Właściwy korpus obiektywu zaczyna się gładkim, czarnym i metalowym pierścieniem, na który naniesiono białą kropkę ułatwiającą mocowanie obiektywu do aparatu oraz napis „018” oznaczający rok wprowadzenia produktu na rynek.

Idąc dalej natrafimy na nazwę i parametry obiektywu, nad którymi znajduje się skala odległości umieszczona za szybką i wyrażona w stopach oraz w metrach. Pod nią mamy skalę głębi ostrości, ale oznaczoną tylko dla wartości przysłony f/8 i f/16, przez co średnio użyteczną. Po lewej stronie skali znajdziemy symbol „A” oznaczający zaklasyfikowanie obiektywu do grupy „Art”, napis „MADE IN JAPAN” oraz przełącznik trybu pracy mechanizmu ustawiającego ostrość (AF/MF).

Kolejny element to bardzo duży, bo mający aż 56 mm szerokości, pierścień do manualnego ustawiania ostrości. Jego większą część zajmuje wygodne, gumowane karbowanie. Pierścień pracuje płynnie i z należytym oporem. Przebieg całej skali wymaga obrotu nim o kąt około 110 stopni – to wartość rozsądna, ale do bardzo precyzyjnych nastaw przydałoby się choć małe kilkadziesiąt stopni więcej.

Zaraz za pierścieniem do manualnego ustawiania ostrości znajdziemy bagnet do mocowania osłony przeciwsłonecznej. Otacza on nierotujący gwint filtrów o imponującej średnicy 82 mm, a on z kolei otacza przednią, nieruchomą soczewkę, która ma średnicę aż 70 mm, czyli ponad 20 mm więcej niż w przypadku Sigmy A 1.4/35.

Schemat konstrukcji optycznej wygląda naprawdę imponująco, o czym możemy przekonać się na poniższym rysunku.

Znajdziemy tutaj aż 16 soczewek ustawionych w 12 grupach. Imponuje liczba elementów specjalnych, bo zastosowano aż trzy soczewki FLD wykonane z niskodyspersyjnego szkła, które swoimi własnościami przypomina fluoryt, trzy soczewki ze szkła niskodyspersyjnego SLD i jeden element asferyczny. Wewnątrz znajdziemy jeszcze kołową przysłonę o dziewięciu listkach, którą możemy domknąć maksymalnie do wartości f/16.

Kupujący dostaje w zestawie oba dekielki, sztywne etui z paskiem oraz tulipanową osłonę przeciwsłoneczną. Osłona ma dość oryginalną jak na Sigmę budowę, bo składa się z dwóch części: klasycznej, plastikowej i typowej dla innych osłon tego producenta oraz gumowanej, znajdującej się bliżej bagnetu. Nie do końca rozumiem dlaczego się na to zdecydowano, bo ucierpiała na tym estetyka. Gumowany element bardzo łatwo łapie kurz i zabrudzenia, przez co nawet świeżo po wyjęciu z pudełka wygląda na lekko sfatygowany.