Zobaczmy więc, jak na tym tle prezentują się wyniki testowanego obiektywu. Rezultaty, jakie uzyskał on w centrum kadru i na jego brzegu, są zaprezentowane na poniższym wykresie.

Od razu widać, że mamy tutaj kolejny rekord. Olympus M.Zuiko Digital ED 17 mm f/1.2 PRO jest lepszy od modelu 1.2/45 nie tylko na maksymalnym otworze względnym, ale jednocześnie, po przymknięciu przysłony, dociera do wartości 98.6 ±0.9 lpmm, co jest nowym rekordem na matrycy Olympusa O-MD E-M5 Mark II.

Jeśli chodzi o brzeg kadru, to też możemy wypowiadać się tutaj w superlatywach. Już od maksymalnego otworu względnego mamy wyniki dochodzące do okolic 60 lpmm, a więc powodujące, że obraz jest w pełni użyteczny. Po przymknięciu przysłony, w przedziale f/2.0–5.6, mamy rezultaty przekraczające 65 lpmm, a na f/2.8 dochodzące do prawie 72 lpmm. To oznacza, że obraz jest ostry w całym kadrze. Warto jednak nadmienić, że szeroki kąt jest trudniejszy do skorygowania przy tak dobrym świetle. Model 1.2/45, który daje ponad dwa razy mniejszy kąt widzenia, na brzegu tej samej matrycy potrafił dawać wyniki powyżej 80 lpmm.

Podsumowanie tego rozdziału nie może być inne niż pozytywne. Mamy do czynienia z szerokokątnym obiektywem o kącie widzenia 65 stopni i świetnym świetle f/1.2, który notuje rekordowe osiągi w centrum kadru, a jednocześnie daje dobrej jakości obraz na brzegu kadru i to od maksymalnego otworu względnego począwszy. Takie wymagania stawia się najlepszym obiektywom na rynku i testowany obiektyw radzi sobie z nimi znakomicie.

Na końcu tego rozdziału tradycyjnie przedstawiamy wycinki zdjęć naszej tablicy do pomiarów rozdzielczości pobrane z plików JPEG, zapisywanych równolegle z RAW-ami użytymi do powyższej analizy.

Olympus E-M5 II, JPEG, f/1.2

Olympus E-M5 II, JPEG, f/2.8