A7R IIIa, APS-C, f/1.8	A7R IIIa, APS-C, f/2.0

W przypadku tego typu detektora, nie ma poważniejszych powodów do narzekań. Na maksymalnym otworze względnym winietowanie jest umiarkowane i wynosi 29% (−0.98 EV). Na f/2.0 spada ono do 22% (−0.71 EV), by na f/2.8 zmniejszyć się do praktycznie niezauważalnego poziomu 13% (−0.41 EV).

Zobaczmy teraz jak spadek jasności w rogach kadru wygląda w przypadku zastosowania detektora pełnoklatkowego. Odpowiednie miniaturki zaprezentowane są poniżej. Tutaj też użyto nieskorygowanych na winietowanie, ale skorygowanych na dystorsję plików JPEG.

A7R IIIa, FF, f/1.8	A7R IIIa, FF, f/2.0
A7R IIIa, FF, f/2.8	A7R IIIa, FF, f/4.0

Przyznam się szczerze, że małe rozmiary testowanego obiektywu i jego wymagające parametry, nie napawały mnie tutaj optymizmem i oczekiwałem wyników przekraczających poziom 3 EV. W tym świetle, rezultat wynoszący 60%, czyli -2.63 EV, nie wygląda najgorzej, co nie zmienia faktu, że winietowanie jest bardzo duże. Małe rozmiary obiektywu dają o sobie jednak znać, bo omawiana wada niezbyt wydajnie poddaje się operacji przymykania przysłony. Na f/2.0 mamy poziom 55% (-2.31 EV), na f/2.8 wciąż widoczną wartość 45% (-1.72 EV), natomiast na f/4.0 niewiele mniejszy wynik 41% (-1.54 EV). Co gorsze, dalsze przymykanie przysłony nie daje już mierzalnych efektów w walce z winietowaniem.

W rozdziale poświęconym dystorsji i polu widzenia, mówiliśmy że operując na nieskorygowanych RAW-ach jesteśmy w stanie uzyskać pole widzenia dochodzące do prawie 113 stopni. Pojawia się jednak tutaj pytanie o użyteczność tego pola, bo przecież w tym przypadku rogi kadru mogą być już bardzo ciemne. Na szczęście, wcale tak nie jest i winietowanie w rogach tego ogromnego pola jest niewiele większe niż na skorygowanych JPEG-ach. W przypadku przysłony f/1.8 spadek jasności w rogach pliku RAW wyniósł bowiem 61% (-2.70 EV), a na f/2.0 zmniejszył się do 57% (-2.46 EV).

Sony A7R IIIa, JPEG, f/1.8