Panasonic Leica DG Vario-Elmarit 50-200 mm f/2.8-4 ASPH. - test obiektywu
8. Winietowanie
E-M5 II, JPEG, 50 mm, f/2.8 | E-M5 II, JPEG, 50 mm, f/4.0 |
E-M5 II, JPEG, 100 mm, f/3.6 | E-M5 II, JPEG, 100 mm, f/4.0 |
E-M5 II, JPEG, 150 mm, f/3.9 | E-M5 II, JPEG, 150 mm, f/5.6 |
E-M5 II, JPEG, 200 mm, f/4.0 | E-M5 II, JPEG, 200 mm, f/5.6 |
Na najkrótszej ogniskowej i na maksymalnym otworze względnym winietowane wynosi 39% (−1.43 EV). Po przymknięciu przysłony do f/4.0 spada ono do 19% (−0.61 EV), by na f/5.6 zrobić się niezauważalne (6% i −0.17 EV).
Na 100 mm zachowanie jest lepsze. Na f/3.6 sięga 25% (−0.83 EV), spada do 16% (−0.50 EV) dla przysłony f/4.0 i na f/5.6 zmniejsza się do niezauważalnego poziomu 4% (−0.12 EV).
W przypadku ogniskowej 150 mm i światła f/3.9 spadek jasności w rogach kadru wynosi 32% (−1.12 EV). Dla przysłon f/5.6 i f/8.0 uzyskane przez na wyniki to odpowiednio 12% (−0.36 EV) oraz 4% (−0.12 EV).
Podobne wyniki obserwujemy na maksymalnej ogniskowej. Na f/4.0 winietowanie sięga 34% (−1.18 EV) i na f/5.6 spada do 14% (−0.44 EV). Zastosowanie przysłony f/8.0 powoduje, że wada ta znika w zasadzie całkowicie (4%).
Na plikach RAW uzyskane wyniki są bardzo podobne. Typowo nie różnią się one od JPEG-ów o więcej niż o 1–2%, a więc w granicach błędów pomiarowych są takie same.
Rezultaty Panaleiki w tej kategorii można określić mianem rozsądnych. Pełnoklatkowe obiektywy klasy 100–400 mm, mając gorsze światło, potrafią na swoich maksymalnych otworach pokazywać wyniki na poziomie 40% lub nieznacznie większym, więc na tym tle testowany obiektyw prezentuje się dobrze.
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 50 mm, f/2.8 |
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 100 mm, f/3.6 |
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 150 mm, f/3.9 |
Olympus O-MD E-M5 Mark II, JPEG, 200 mm, f/4.0 |